خوراکی‌های بومی، فقط غذا نیستند؛ طعم هویت‌اند، حافظه‌ی جمعی‌اند، و بوی خاطره می‌دهند. هر منطقه‌ای غذایی دارد که ریشه در زمین، آب‌وهوا، فرهنگ و تاریخش دارد. در گیلان، مثلاً، بوی سبزی‌های تازه در آش‌های محلی یا مزه‌ی ترش‌تره در دورهمی‌های خانوادگی، چیزی فراتر از یک وعده‌ی غذایی است؛ این خوراکی‌ها داستانی برای گفتن دارند.

پویا قربانی، شهروند خمامی در یادداشت خود نوشت: در گذشته، پخت غذا یک آیین بود؛ خانواده‌ها با هم مشارکت می‌کردند، از مواد اولیه‌ی طبیعی استفاده می‌کردند، و هر غذا با آرامش و عشق آماده می‌شد. حتی نحوه‌ی نگهداری غذاها، مثل شورها و ترشی‌ها، بخشی از دانشی بود که نسل‌به‌نسل منتقل می‌شد. این فرایند نه تنها به کیفیت غذا کمک می‌کرد، بلکه به پیوندهای خانوادگی هم جان می‌داد.

امروز با وجود غذاهای آماده و سبک زندگی سریع، خوراکی‌های بومی به حاشیه رفته‌اند. اما هنوز هم می‌توان با بازگشت به دستورهای سنتی، حفظ بذرهای محلی و آشپزی در کنار خانواده، این طعم‌ها را زنده نگه داشت. چون هیچ غذایی خوشمزه‌تر از غذایی نیست که ریشه در فرهنگ و خاطره داشته باشد.