خودتان را معرفی کرده و بگویید از چه سالی به ورزش، علی‌الخصوص ورزش جودو روی آوردید ؟

– جلیل غیاثی هستم، ۳۴ ساله، اهل و ساکن خمام، و فعالیت ورزشی خود را از سال ۱۳۶۳ در رشته ژیمیناستیک زیر نظر استاد کوچک زاده در سالن تختی خمام شروع کردم. سال ۱۳۷۱ زمانی که در رشته کونگ‌فو و تکواندو فعالیت داشتم، فیلمی از صدا و سیما پخش شد با عنوان “افسانه‌ی یاماشیتا” که به زندگی “یاساهیرو یاماشیتا” و افسانه‌ی جودوی ژاپن می‌پرداخت. با دیدن این فیلم خیلی تحت تاثیر قرار گرفته و به ورزش جودو علاقه‌مند گردیدم، اما متاسفانه در آن سالها ورزش جودو در خمام فعال نبود، تا سال ۱۳۷۳ که آقای “یونس کاظمی” مربی ارجمند و دلسوزم این ورزش را به خمام معرفی کردند. وقتی خبر تاسیس جودو در خمام را شنیدم از هیجان و خوشحالی دست از پا نمی‌شناختم، تا اینکه به اتفاق آقایان “محسن بژدول، حمیدرضا زمردی” و چندتن دیگر اولین نفراتی بودیم که در این رشته‌ی ورزشی ثبت‌نام نمودیم …

آیا برای فعالیت‌های ورزشی خود الگو داشتید ؟
– در ورزش جودو همیشه “یاماشیتا” را الگوی ورزشی خود می‌دانم و از میان جودوکاران ایرانی “آرش میراسماعیلی و محمود میران” را بعنوان الگوهای تکنیکی و اخلاقی قبول داشته‌ام. ناگفته نماند که اسطوره‌هایی مانند “مهدی مهدوی‌کیا، مرحوم حجازی و سیروس قایقران” هم از لحاظ اخلاقی سرمشق خوبی برای من بوده‌اند.

از موفقیت‌های ورزشی خود در جودو برایمان بگویید!
– قهرمان گیلان – نائب قهرمان جوانان کشور (منطقه ۵) – قهرمان دانشجویان ایران و دعوت به تیم ملی در سال ۱۳۸۱، که البته این قهرمانی‌ها در مقام‌های مختلف و در سالهای متوالی (از سال ۷۵ تا ۸۵) چندین بار تکرار شده‌اند.

از سوابق تحصیلی و کاری خود بگویید و اینکه در کنار ورزش به چه کارهای دیگری می‌پردازید ؟
– تحصیلات خود را در دانشگاه رجایی تهران در رشته صنایع نساجی شروع کرده و با رشته‌ی زبان و ادبیات انگلیسی به پایان رساندم. بعد از اخذ مدرک نساجی علاقه‌ای برای ادامه‌ی تحصیل در آن رشته نداشته و چون شرایط ادامه‌ی تحصیل در رشته‌ی زبان برایم فراهم گردید، سال ۱۳۸۳ در دانشگاه آزاد همدان پذیرفته شده و توانستم در ۶ ترم فارغ التحصیل شوم. رشته‌ی زبان انگلیسی را عاشقانه دوست دارم و به همین دلیل توانسته‌ام یک سال پس از دریافت مدرک کارشناسی در مقطع کارشناسی ارشد در دانشگاه آزاد واحد کرج قبول شوم و از اولین نفراتی باشم که موفق شدند از تز خود دفاع کنند. همچنین هم‌اکنون در دانشگاه‌های آزاد، پیام نور و علمی کاربردی مشغول به تدریس رشته‌ی زبان انگلیسی هستم و تاکنون دو مقاله‌ی علمی-پژوهشی نوشته‌ام که یکی از آنها به چاپ رسیده و دیگری در دست اقدام می‌باشد.

شنیده‌ایم در زمین‌لرزه‌ی مرگباری که در بم رخ داد حضور داوطلبانه داشته‌اید!
– گفتید زمین لرزه‌ی بم، دوباره تمام وجودم لرزید! تقریباً ۱۰ سال از آن روزهای دلخراش می‌گذرد و باور کنید روزی یا بهتر بگویم ساعتی نیست که با “بم” و خاطرات تلخش زندگی نکنم. دقیقاً روز ۵ دی سال ۱۳۸۲، ساعت ۸ صبح بود که مطلع شدم بم لرزید! روز تولد مادرم بود، و بعدها به همین دلیل در ۵ دی‌ماه ۱۳۹۰ یعنی سالروز زمین لرزه‌ی بم از تز کارشناسی ارشد خود دفاع کردم. بگذریم، پس از شنیدن خبر این حادثه‌ی تلخ عازم سازمان هلال احمر استان شدم و درخواست خود را برای خدمت رسانی به زلزله‌زدگان بم اعلام نمودم. جمعیت داوطلبین به حدی زیاد بود که هیچ امیدی برای انتخاب شدن من نبود، چند روزی در مقر هلال احمر رشت مشغول فعالیت و سازماندهی کمک‌های اهدایی مردم عزیز گیلان شدیم و از آنجایی که چهار شبانه‌روز بی‌وقفه و بصورت شبانه‌روزی همکاری داشتم، مسئول هلال احمر مرا بعنوان نماینده‌ی داوطلبین استان انتخاب کرده و با ۲۵ تن برنج عازم بم نمودند، که البته بمدت یکماه در سایت بیمارستان کشورهای اتریش، امریکا و هندوستان بعنوان مترجم همزمان و امدادگر خدمت کردم.

آیا تا به امروز بعنوان یک خمامی برای خمام گامی مثبت برداشته‌اید ؟
– فعالیت‌هایی که برای خمام انجام داده‌ام هرگز مرا به حداکثر رضایت نرسانده، چون به تنهایی نمی‌توانم نقشی کاملاً موثر داشته و نیاز است همه‌ی همشهریان در شکوفایی و موفقیت‌های زادگاهشان سهیم باشند، آنوقت می‌توان شاهد یک رشد سیستماتیک و جمعی بود. البته من هم به نوبه‌ی خود بهمراه خانواده‌ام و دکتر پورکاظمی توانستیم از کانال دوستی که ساکن امریکا بود، عامل تاسیس یک مدرسه‌ی هوشمند در مقطع دبیرستان باشیم، دبیرستانی که همه‌ی همشهریان نام آن را شنیده‌اند، دبیرستان “مهرک فرجی”. پیگیری احداث این دبیرستان در خمام که یک مدرسه‌ی خیریه بشمار می‌رود امری بود که ما با استفاده از آشنایی‌ با جناب مهندس محمد فرجی (خیّر مدرسه ساز) توانستیم ایشان را برای احداث این مدرسه در خمام راغب نماییم و گامی برای خمام عزیز برداشته باشیم، البته ناگفته نماند که شورای شهر وقت هم همکاری صمیمانه‌ای با ما داشتند که جا دارد از همه‌ی اعضای آن تشکر ویژه داشته باشم ؛ همچنین امیدواریم که این کارها و نیک پنداری‌ها همواره ادامه داشته باشد …

من به اتفاق دوست قهرمان و عزیزم آقای “محسن بژدول” همیشه در میادین ورزش جودو حاضر بوده و موفق به کسب افتخاراتی ورزشی برای شهرمان خمام شده‌ایم و در همین راستا اکنون به عنوان مسئول هیئت جودوی خمام تلاش می‌کنیم تا عامل اثرگذاری در زمینه‌ی ارتقاء کمی و کیفی ورزش جودو باشیم.

پیشنهادتان به جوانان، علی‌الخصوص جوانان خمامی چیست ؟
– امیدوارم که مردم خوب ما به خصوص جوانان عزیز تفکر و خرد جمعی را در همه‌حال به جای خرد فردی مورد توجه و عمل قرار داده و همیشه برای منافع جمعی گام بردارند، چرا که از خلال منافع جمعی هر فردی می‌تواند بهره‌ی شخصی هم داشته باشد. در ضمن خاطرنشان می‌کنم که “ورزش کردن یادتان نرود” و سعی کنید تا می‌توانید لبخند بزنید، زیرا زندگی با لبخند زیباتر است.

از اهداف آینده‌ی خود برایمان بگویید، و سخن پایانی …
– تصمیم دارم تحصیلات خود را تا مقطع دکترا در کنار ورزش ادامه داده و در مورد مسائل جمعی هم امیدوارم بستری فراهم شود تا بتوانم در هر لباس و جایگاهی که هستم به هموطنانم، بخصوص همشهریان عزیز خمامی خدماتی شایسته و در خور شأن آنها ارائه دهم ؛ و در آخر: امیدوارم روزی برسد که وقتی صبح از خواب بیدار می‌شویم هیچ کجای دنیا به هیچ دلیلی خبر از جنگ، کشتار، گرسنگی و فقر نباشد. زنده باد ایران، سرزمین دلیران …