در روزگاری که تورم و فشارهای اقتصادی، زندگی میلیون‌ها خانواده را در تنگنا قرار داده، پدیده‌ی اسراف و ریخت‌و‌پاش‌های بی‌رویه نه‌فقط یک عادت ناپسند، بلکه نشانه‌ای از گسست در اولویت‌های فرهنگی و اجتماعی ماست. وقتی خانواده‌ای درگیر خریدهای نمایشی و هزینه‌های غیرضروری برای چشم‌وهم‌چشمی در جشن‌ها، سفرها و مراسم می‌شود، این تنها یک تصمیم مالی نیست؛ یک پیام فرهنگی است. پیامی که به فرزندان می‌آموزد ظاهر، بر محتوا مقدم است، و مصرف بیشتر، ارزشمندتر از اندیشه و آینده‌نگری است.

فائزه بلوکی، شهروند خمامی در یادداشت خود نوشت: در جامعه‌ای که بسیاری از کودکان از امکانات آموزشی و بهداشتی مناسب محروم‌اند، صرف منابع خانوادگی برای کالاهای لوکس یا مراسم پرزرق‌وبرق، نه‌تنها ظلم به اقتصاد خانه است، بلکه بی‌اعتنایی به مسئولیت اجتماعی ما در قبال آینده نیز هست. اسراف، نوعی فراموشی جمعی‌ است؛ فراموشی اینکه هر ریال می‌تواند آینده‌ای را بسازد یا بسوزاند.

صرفه‌جویی، برخلاف تصور رایج، نشانه‌ی تنگ‌نظری یا خساست نیست. بلکه بازتابی از بلوغ فکری، احترام به داشته‌ها، و هنر مدیریت منابع است. خانواده‌هایی که با الگوسازی رفتاری، به فرزندان خود شیوه‌ی درست مصرف را می‌آموزند، در واقع بذر آگاهی و مسئولیت‌پذیری را در نسلی جدید می‌کارند.

برای تغییر فرهنگ مصرف، باید از خانه‌ها شروع کرد؛ از سادگی آگاهانه، از تجمل‌گریزی هوشمندانه، و از تربیت نسلی که بداند هر خرید، یک انتخاب است و هر انتخاب، یک پیام.