منصور فانی، خواننده ترانه معروف دختر حصیرباف که در دهه چهل در میان گیلانی‌ها بسیار محبوب بود، در هفتم فروردین‌ماه ۱۳۱۹ در شهر خمام چشم به دنیا گشود. تحصیلات ابتدایی‌را در زادگاهش و تحصیلات دبیرستان را در انزلی به پایان رساند؛ جایی‌که استعدادش در یک نمایش مدرسه‌ای بروز یافت و توسط منوچهر ویسانلو کشف شد.
او دارای لیسانس طبیعی بود و یک‌ماه پیش‌از مرگش به‌عنوان بخشدار در طالقان مشغول به خدمت شده بود. این‌درحالی‌بود که یکسال پیش‌ترازآن نیز برای تحصیل در رشته تاریخ از سوی دانشگاه تبریز پذیرفته شده بود.

از منصور فانی ۳۹ ترانه اجرا و روی صفحه گرامافون ضبط شده، که امروز تنها چندین‌اثر انگشت‌شمار از آنها به‌صورت دیجیتال باقی مانده؛ اگرچه احتمال می‌رود در برخی‌از آرشیو‌های شخصی، صفحه‌هایی از ترانه‌های گم‌شده به‌جا مانده باشد.
در سال‌های ابتدایی دهه ۴۰ برخی‌از ترانه‌های این‌هنرمند خمامی در شبکه‌های رادیویی مختلف سراسر کشور پخش می‌شد. پرستو، گل آتش، دختر رشتی، لیلی خانم، گالشی، پیام بهار، دختر حصیرباف، لاکو جان، بهشته لاجون و … تعدادی‌از آثار وی هستند و این‌آثار اغلب مضامین عاشقانه و عامینه را در بر می‌گرفته که گاه به زبان فارسی و گاه به گیلکی بوده‌اند.

آهنگساز مورد علاقه منصور فانی غلامرضا امانی بود، که روی ترانه‌هایی از هوشنگ صفاریان، محمدتقی بارور و بهمن فرخی برای وی آهنگ می‌ساخت. در کنار این ‌۳ نفر، کار اول بهمن شکیبی «آهنگساز و نوازنده چیره‌دست گیلانی» در عرصه آهنگسازی، ساخت آهنگ‌هایی برای منصور فانی بود.

منصور فانی در پاییز سال ۱۳۴۵ درحالی‌که تقریباً ۲۶ سال از عمرش می‌گذشت به سرطان خون مبتلا شد و کمتر از شش‌ماه بعد در بیست و سوم فروردین ۱۳۴۶ در اوج شهرت در بیمارستان فیروزگر تهران درگذشت و با حضور خیل عظیمی‌از مردم و طرفداران خود، درحالی‌که بازار این‌شهر نیز در شوک درگذشت وی تعطیل شده بود، در مسجد جامع خمام به خاک سپرده شد.

از فرامرز دعایی‌که در آن‌زمان ۱۴ ساله بود نقل شده، که منصور فانی صدایی گرم و لطیف داشته و با شنیدن خبر مرگ وی یک شبانه‌روز گریسته است.

در میان سنگ‌های قبر، در یک کاشی کوچک عبارت مختصر و کوتاه مرحوم منصور فانی به چشم میخورد و متاسفانه پس‌از چند دهه از درگذشت او، حتی بسیاری از اهالی شهر شاید نامی از او نشنیده باشند.

ترانه «رفتم‌رفتم» تنها ساعاتی قبل‌از درگذشت منصور در بیمارستان ضبط شده؛ وی معتقد بود جسمش می‌رود، اما صدایش ماندگار خواهد شد.