تجمل‌پرستی؛ زرق و برق فریبنده | سادگی؛ شکوه فراموش‌شده
ساده‌زیستی، انتخاب انسان‌های بزرگ و خردمند است؛ آنان که شکوه را در قلب آرام، نه در ظاهر فریبنده می‌بینند. جامعه‌ای که زیبایی را در سادگی بازتعریف کند، جامعه‌ای خواهد بود با مردمانی آگاه، مقاوم، شاد و متوازن.
به گزارش خمام نیوز به نقل از اوخان، در دورانی که ویترین زندگی بسیاری از افراد با رقابت‌های نمایشی و تجمل‌گرایانه پر شده، بازخوانی مفهوم ساده‌زیستی نه‌فقط یک نیاز فردی، بلکه ضرورتی اجتماعی، فرهنگی و حتی اقتصادی است. جامعه‌ای که معیار موفقیت در آن به داشتن خانه لوکس، خودرو گران‌قیمت، پوشاک برند و سبک زندگی پرزرق و برق تقلیل پیدا کند، دیر یا زود در باتلاق نابرابری، بی‌عدالتی، حسرت‌های فروخورده و آسیب‌های روانی فرو خواهد رفت.
تجمل‌پرستی، فراتر از یک انتخاب فردی، یک بیماری فرهنگی است. فرهنگی که در آن ظاهر بر باطن، مصرف‌گرایی بر معنویت، و نمایش بر حقیقت غلبه پیدا می‌کند. در چنین فضایی، رقابت ناسالم در نمایش دارایی‌ها و سبک زندگی به ظاهر لاکچری، منجر به فشار روانی، چشم و هم‌چشمی، ولنگاری اقتصادی، افزایش بدهکاری‌های خانوادگی، و گاه سقوط اخلاقی افراد می‌شود.
در نقطه مقابل، ساده‌زیستی نه به معنای فقر، بلکه به معنای زیستن معنادار و متعادل است؛ زندگی‌ای که در آن انسان، اسیر اشیاء نیست، بلکه آزاد از اسارت ظاهر، به حقیقت نزدیک‌تر می‌شود. ساده‌زیستی فرصت تمرکز بر اولویت‌های واقعی زندگی را فراهم می‌کند: آرامش، اخلاق، خانواده، رشد فکری و معنوی. بزرگان دین و اندیشه نیز همواره الگوهای ساده‌زیستی بوده‌اند. پیامبر اسلام (ص) و اهل بیت علیهم‌السلام با وجود امکان برخورداری از مظاهر دنیا، سادگی را بر تجمل ترجیح دادند و آن را به‌عنوان یک ارزش پایدار انسانی معرفی کردند.
امروزه با گسترش شبکه‌های اجتماعی، تجمل‌پرستی بیش از هر زمان دیگری در حال ترویج است. سبک زندگی مبتنی بر نمایش ثروت و مصرف بیش‌ازحد، حتی برای طبقات متوسط و ضعیف جامعه، تبدیل به یک «الگوی مطلوب» شده است. این پدیده، ناهنجاری‌هایی چون کاهش قناعت، افزایش حسرت اجتماعی، گسترش خریدهای نمایشی، و افت معنویت را به دنبال دارد.
در مقابل، ترویج فرهنگ ساده‌زیستی می‌تواند بخشی از راه‌حل بسیاری از مشکلات فردی و اجتماعی باشد: آرامش روانی، افزایش پس‌انداز خانوار، تقویت روابط انسانی، کاهش فاصله طبقاتی، و بازگشت به ارزش‌های اخلاقی. این فرهنگ باید از خانه آغاز شود و در مدرسه، رسانه، هنر و سبک مدیریت مسئولان تجلی یابد.
ساده‌زیستی، انتخاب انسان‌های بزرگ و خردمند است؛ آنان که شکوه را در قلب آرام، نه در ظاهر فریبنده می‌بینند. جامعه‌ای که زیبایی را در سادگی بازتعریف کند، جامعه‌ای خواهد بود با مردمانی آگاه، مقاوم، شاد و متوازن.
دیدگاه شما چیست ؟!