داستان‌نویس و شاعر خمامی با اشاره به آنکه «گیلکی» فرایند مرگ تدریجی خود را سپری کرده و جای خالی آن به‌عنوان یک زبان در فرآیند آموزشی به چشم می‌خورد، عنوان کرد : گیلکی از دیدگاه زبان‌شناسی گویش محسوب نشده و به‌عنوان یک زبان مستقل مطرح است.
محمدحسن جهری شیجانی در گفتگو با خمام‌نیوز با اشاره به گستردگی‌های زبان گیلکی، تصریح کرد :‌ ریشه‌ی برخی کلمات گیلکی که گاهاً فراموش گشته‌اند عمیق و قدیمی بوده و همانند اشیاء عتیقه‌ای هستند که باید آنها را از بالای طاقچه به پایین آورده و خاک‌گیری نمود.
وی با تاکید بر اینکه همواره سعی نموده واژه‌های فراموش شده را یافته و در اشعار خود مورد استفاده قرار دهد، ادامه داد : به‌منظور زنده نگاه‌داشتن گیلکی آثار متعددی به این‌زبان منتشر نموده‌ام، که برخی از آنها همراه با ترجمه فارسی می‌باشند.
جهری همچنین با اشاره به شعری تحت عنوان «گرمش باد» به گیلکی که چهره‌ی سوخته یک خانواده را در سال ۱۳۴۲ به تصویر می‌کشید، اذعان داشت : منزل یک خانواده‌ی روستایی به نام «آزادی» در باد گرم سوخته بود، گویی که آزادی در بلوای آتشی که به پا شده سوخته باشد ؛ که این‌شعر به سرکوب آزادی در دوره‌ی پیش‌از انقلاب کنایه می‌زد.

به گزارش خمام‌نیوز، محمدحسن جهری شیجانی، متولد سال ۱۳۱۴، کارمند بازنشسته ثبت اسناد و متخلص به «آشکاری» است.
علاوه بر انتشار آثار این داستان‌نویس و شاعر خمامی در مجلات و نشریات مختلف، از وی کتاب‌هایی تحت عنوان آخر خط، پرواز، «از مدرسه تا …»، مرا دوخان، آواز رود، سازهای بی‌آواز، بنفشه گول و قصه ستارها به فارسی و گیلکی منتشر شده است.