ریاست شورای اسلامی شهر خمام در پاسخ به اظهارات اخیر سیدرضی مودب‌پور «عضو شورای شهر خمام» واکنش نشان داد.

در جوابیه‌ای که از سوی اسماعیل احمدنیا به تحریریه‌ی خمام نیوز ارسال شده، آمده است : از آقای مودب‌پور بابت رهنمودهای لازمی که مطرح نمودند ممنون و سپاسگزارم. از آنجایی که در طول دوران خدمت خود در مجموعه‌ی سپاه پاسداران انقلاب اسلامی و همچنین مجموعه‌ی شورای اسلامی شهر خمام انسان مشورت پذیری بوده‌ام، مطمئناً و لاجرم بعضی از نکات مثبتی را که یادآوری نمودید به عنوان خادم مردم در مجموعه شورای اسلامی شهر به کار خواهم بست.
ریاست شورای شهر خمام، ادامه داده است : آقای مودب پور باید به عرض برسانم که تصمیم‌گیری یک فرآیند ذهنی می‌باشد که تمام انسان‌ها در طول زندگی با آنها سر و کار دارند و تصمیم‌گیری از اجزای جدایی‌ناپذیر مدیریت محسوب شده و جوهره اصلی آن می‌باشد و به اعتقاد بنده مدیریت را می‌توان مترادف با تصمیم‌گیری خوب دانست ؛ برای اتخاذ یک تصمیم مساعد باید توانست ارزش هر یک از نتایج احتمالی که پس از تصمیم‌گیری حاصل می‌شود پیش‌بینی نمود و همانطور که مستحضرید و در مصاحبه‌ی قبلی اشاره نمودم «قسمتی از زمین پارک آفتاب بدون منطق خاصی واگذار شده» و دقیقاً بر اساس همین نکاتی که در سطور بالا ذکر گردید بیان شد.
اجازه دهید از زاویه‌ی دیگری به مسئله نگاه کنیم و قبل از هر چیز از دقت نظری که بر روی نگارش ادبیاتی بنده به لحاظ دستوری داشتید کمال تشکر و قدردانی را دارم که من نیز اصلاح کردم، اما آقای مودب پور ای کاش تنها اندکی از همین ظرافت، تیزبینی و دقت نظری که در این خصوص به خرج دادید را در موقع واگذاری بخش‌هایی از زمین پارک آفتاب که از لحاظ قیمت ارزشمندترین زمین شهرداری به شمار رفته و در بهترین نقطه جغرافیایی شهر بود، به خرج می‌دادید و کودکان و نوجوانان را از بازی کردن محروم نمی‌کردید و ما را در مقابل سوالات متعدد پدران و مادران آنان که صد در صد محق هستند بی‌پاسخ نمی‌گذاشتید.

اسماعیل احمدنیا، ادامه داد : آقای مودب پور، خدا را گواه می‌گیرم که هیچگونه سوء نیت خاصی در بیان صحبت‌هایم نداشته و تنها تحلیل خود را از مراجعات مکرر مردم بیان نمودم ؛ ما با شما دشمنی و خصومتی نداریم، اما چرا از یک اظهار نظر ساده که تجلی و انعکاس از حرف‌های مردم بود آشفته شدید ؟! حال که اینگونه شد، ای کاش بحث واگذاری زمین به همه پرسی گذاشته شود تا مردم ورود کنند، نظرات خود را ارائه دهند و مکنونات قلبی و میل باطنی آنها مشخص گردد. زمینی که می‌توانست با ارائه طرح‌های خوب آینده اقتصادی این شهر را تضمین نماید و شهرداری را به جای تراکم فروشی (درآمد ناپایدار) به درآمد پایدار برساند، حال چه بلایی بر سر آن آمده است ؟!

ریاست شورای شهر خمام به نکاتی در خصوص تاریخچه واگذاری زمین برای کانون پرورش فکری اشاره نمود و گفت : عرض نمودید پس از آنکه قسمتی از زمین آقای پور مشتاق به دلایل واهی مورد موافقت قرار نگرفت و به گفته‌ی حضرتعالی پس از آن قراردادی فی‌مابین شهرداری و مدیریت کانون منعقد گردید که ساختمان در محل پارک کشاورز جنب پل غیر همسطح احداث گردد و کلنگ‌زنی هم انجام شد ؛ به عنوان کسی که خود را یک دانش آموخته‌ی تازه‌کار و شما را یک انسان کاملاً اجرایی در این عرصه می‌دانم، این سوال مطرح است : آیا قبل از اینکه بازدید میدانی توسط کارشناسان فنی اداره کل مربوطه‌ی آن دستگاه صورت گیرد و بودجه‌ی لازم در کمیته برنامه‌ریزی برای انجام پروژه اختصاص پیدا کند می‌توان اقدام به انعقاد قرار نمود؟ آیا واقعاً این نکته که همه چیز یک شبه توسط افراد ذی نفوذ برهم بخورد و بگویند این زمین را نمی‌خواهیم امکان‌پذیر است ؟! بگذارید در مورد اهداء زمین برای ساخت دادگستری خمام که در حال حاضر بیش از ۹۸ درصد پیشرفت فیزیکی داشته است مثالی بزنم ؛ ابتدا رایزنی‌هایی در مورد ساکنین زمین انجام شد، هنگامی که شورای چهارم زمین را تعرفه نمود، مدیر کل دادگستری به همراه تیم فنی در محل حاضر شدند و مورد موافقت قرار گرفته و صورتجلسه تنظیم گردید و در حال حاضر بعد از سال‌ها مردم شریف شهر خوبان شاهد ساخت ساختمانی در حد دادگستری شهرستان در خمام هستند. به نظر شما چرا افراد ذی نفوذ این قرارداد را برهم نزدند؟ آقای مودب پور من به شما علاقه دارم، اما ای کاش همه حقایق را بگویید و ای کاش همه تقصیرها را گردن افراد ذی نفوذ نیندازید. آیا این کاملاً گمراه کردن مردم و شانه خالی کردن از یک تصمیم نادرست نیست ؟!

در بخش دیگری از این جوابیه آمده است :

1. آقای مودب پور، وقتی متن جوابیه‌ی حضرتعالی را که در ۱۰ بند تنظیم گردیده بود مطالعه کردم، ناخودآگاه نامه‌ای را که فکر می‌کنم برای بسیاری از خواص شهرمان حس نوستالژیک به همراه داشته باشد و بسیاری از مردم از آنان بی اطلاعند، تداعی نماید. آن نامه‌ای که سرتاسر آن نقض صریح قانون بود و شما خطاب به آقای شریفی «شهردار وقت» نوشتید که شورای آن دوره را تا سر حد منحل شدن به پیش برد، و فرماندار و مدیر کل امور شهری نامه‌ای صریح به شما نوشت که شما به هیچ وجه حق دخالت در امور شهری را ندارید و فقط حق نظارت دارید را تداعی می نماید. (اسناد موجود می‌باشد و در صورت لزوم در اختیار مردم و رسانه‌ها قرار داده خواهد شد)
2. آقای مودب پور، شعری را در ابتدای جوابیه‌ی خود تحت عنوان «اندکی صبر سحر نزدیک است» نوشتید ؛ از کدامین سحر، صبر، نزدیکی صحبت می‌نمایید ؟! آیا چندین سال انتظار مردم برای افتتاح کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان هنوز به پایان نرسیده است؟ اگر پیگیری‌ها و رایزنی‌های جلیل غیاثی «ریاست وقت شورا» و سیدمجتبی حسینی نسب و دعوت از مدیر کل کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان استان گیلان و اخذ ردیف بودجه و اعتبار در مورد ساخت همین پروژه‌ی کانون پرورش فکری نبود، آیا با این سرعت پروژه پیشرفت می‌کرد؟ آیا می‌توان تضمینی داد که کما فی‌السابق به حال خود رها نمی‌شد؟ آیا شما حرکتی هرچند کوچک برای پیشرفت عملیات اجرایی پروژه انجام دادید که حرف از سرعت انجام کار و حلاوت شیرینی کام مردم می‌زنید؟ فکر می‌کنم اگر  پیگیری‌های یاد شده برای این پروژه نبود، دقیقاً تبدیل میشد به پروژه‌ی واگذاری زمین فرهنگیان خمام که قریب به ۱۵ سال طول کشیده و هنوز به نتیجه نرسیده و این قشر مظلوم و زحمتکش به دنبال حق خود هستند!
   آقای مودب پور، بسیاری از فرهنگیان پول قرض نمودند، طلای همسرانشان را فروختند و لقمه‌ای که باید در گلوی همسر و فرزندانشان ریخته میشد از دهان آنان کشیدند، به امید آنکه بتوانند صاحب زمین شوند، اما کجاست؟ چه شد؟ افرادی با توجه به شرایط به وجود آمده از این میان قصد سوء استفاده دارند و می‌خواهند زمین‌ها را با قیمت ناچیز از این عزیزان خریداری نمایند (مردم ما عمر نوح ندارند)
3. آقای مودب پور، شما در مورد اخذ اعتبار و بودجه مسائلی را مطرح نمودید ؛ سوال این است اگر اعتباری بیاید که منجر به نابودی شهر خمام شود، باید اعتبار را اخذ نمود؟ فقط یکبار به دلیل اخذ اعتبار بهترین نقطه از زمین شهر را فدا نمودید و فکر کنم این نوع تصمیم گیری عادت شما باشد، چون مسبوق به سابقه بود. در بحث ورودی شهر همانطور که مستحضرید علیرغم اینکه می‌تواند نقش بسیار مهم و تاثیرگذاری در توسعه گردشگری و جذب توریسم داشته باشد و با مدنظر قرار دادن این نکته که بسیاری از بزرگان و ریش سفیدان که دلسوز بودند به شما گفتند که این پل برای ورودی شهر مناسب نیست و باید پل را در میدان ولیعصر فعلی که یکی از بد شکل‌ترین میدان‌های استان است احداث گردد، اما شما به حرف‌های آنان توجه نکرده و به جای اینکه در مقابل مسئولین استانی برای جانمایی مکان این پروژه به دفاع می‌پرداختید فقط به بهانه‌ی اخذ اعتبار از احداث این پروژه حمایت نمودید که امروز شاهد چشم اندازی کور، نازیبا و بد ترکیب در ورودی شهر هستیم. ای کاش اگر می‌خواستید حرکتی برای شهر انجام دهید به سان خروجی شهر که پس از ۳ سال و نیم تلاش مجدانه شورای چهارم، یعنی احداث میدان در خروجی شهر از سمت زیرده (که با حضور معاون عمرانی استانداری، مدیرکل راه، فرماندار و سایر مسئولین بازدید میدانی انجام گرفت و نهایتاً پس از پیگیری‌های بسیار که شما نیز در جریان می‌باشید مصوب گردید که در فاز اول در آنجا میدان احداث شود)، در همین مسیر حرکت می‌کردید و منطق را پشت تصمیم‌گیری‌هایتان که جوهر اصلی مدیریت می‌باشد جای می‌دادید.
4. آقای مودب پور، صورتجلسه‌ی مورخ ۱۶ آبان سال ۸۳ با امضاء حضرتعالی و شهردار وقت را مردم ندیده‌اند ؛ چرا قبول نمودید که مالک طرح دریای جفرود را که شهرداری در آنجا هزینه‌ی بسیار انجام داده بود و مطمئناً به عنوان یکی از پشتوانه های اقتصادی توریستی، گردشگری، فرهنگی و ایجاد اشتغال برای تعداد زیادی از جوانان بیکار و بسیاری مسائل دیگر می‌توانست عواید بسیاری برای شهرمان به بار آورد به فرمانداری انزلی انتقال داده شود؟ چرا پای آن نامه را امضاء زدید؟ چرا از حق و حقوق شهرمان دفاع ننمودید؟ چرا فقط صحبت‌های عامه پسند و به ظاهر منطقی در رسانه انجام می‌دهید ؟! (اسناد موجود می‌باشد و در صورت لزوم در اختیار مردم و رسانه‌ها قرار داده خواهد شد)
5. آقای مودب پور، شما در قسمت‌هایی از جوابیه‌ی خود اشاره نمودید که بنده در شهر نبودم ؛ بله درست می‌فرمایید. علیرغم میل باطنی بر خود وظیفه دیدم بر اساس تکلیف در این خصوص مواردی را اشاره نمایم : اجازه بدهید از امام راحل عظیم‌الشان یادی کنم که فرمودند «نگذارید پیشکسوتان خون و شهادت در پیچ و خم روزگار به فراموشی سپرده شوند». آقای مودب‌پور، فرمودید که من کجا بودم و باید عرض نمایم بنده ۳ سال و نیم از بهترین دوران جوانی‌ام را در جبهه‌های جنگ تحمیلی گذراندم و این را بزرگترین افتخار و مدال زندگی‌ام می‌دانم. هم برادر و هم برادر همسرم به درجه‌ی رفیع شهادت نائل شده‌اند و افتخارم این است که تقریبا ۳۰ سال در مسیر پاسداری از آرمان‌های انقلاب اسلامی نظام حرکت نموده و افتخار جانبازی را به جان خریده‌ام، اما سوالی که ذهن بنده را همیشه به خود مشغول نموده این است که چرا در خصوص طرح مصوب شورای چهارم یعنی دیدار با خانواده معظم شهدا که به اعتقادم از وظایف مسئولین می‌باشد، هر وقت قصد داشتیم که به دیداری برویم حضرتعالی پوزخندی زدید و این دیدارها را سیاسی خوانده و گفتید «بحث رسانه ای مطرح می‌باشد». آقای مودب پور، سوال من این است : آیا همه‌ی مسئولین نظام که به دیدار یک مادر شهید که چشم انتظار است کسی در خانه‌اش را بزند و دلتنگ می‌باشد می‌روند کار رسانه ای می‌کنند؟ سئوال دیگر بنده این است که این اواخر که دیدارهای ما بدون حضور رسانه بوده دیگر چرا نیامدید و باز هم پوزخندی زدید و سرتان را تکان دادید؟ واقعاً چرا؟
6. البته مسائل دیگری از جمله اینکه در زمان تصویب طرح هادی چه مسائلی گذشت به سان تصویر متحرکی به عنوان سوال از ناخودآگاه ذهنم عبور می‌نماید، اما لاجرم به جهت جلوگیری از طولانی شدن بحث به آن نمی‌پردازم.
7. اما اینکه چرا بعد از ۳ سال و نیم به فکر پارک افتاده‌ام، باید عرض نمایم نمی‌دانم که این مهارت را از کجا به دست آورده‌اید که از نیت، انگیزه و اراده طرف مقابل مطلعید؟ واقعاً برای جای سوال است. مزید اطلاع حضرتعالی، اگر شما در جلسات شورا غیبت‌های متعدد نمی‌کردید و یا احتمالاً در صورت حضور در جلسات خوب گوش فرا می‌دادید متوجه می‌شدید که بحث احداث پارک جنب استخر را در دفعات متعدد به عنوان نطق پیش از دستور و یا در حین جلسه متذکر شده‌ام، چون پروژه های عمرانی بی‌شماری داشتیم و منابع مالی شهرداری محدود بود، این اواخر به تکمیل پارک جنب استخر رسیدیم. نمی‌دانم بر اساس کدام دلیل و منطق می گویید ۳ سال و نیم این پروژه به طول انجامیده، در حالی که قریب به ۲ ماه است که پروژه را شروع کرده‌ایم و انشاءالله تا پایان این دوره از شورا نیز به پایان خواهیم رساند. از خداوند متعال می‌خواهم که ان‌شاء الله انگیزه‌تان بدبین کردن مردم به این دوره از شورا نبوده باشد.
8. در مورد تعریض خیابان اصلی ما منکر بعضی اقدامات شما در گذشته نیستیم، اما همانطور که مستحضرید شورای چهارم خود را سردمدار مدیریت علم محور می‌داند و بحث تعریض را دوباره مورد مطالعه قرار داده و در همین راستا کارشناسان ترافیک دانشگاه گیلان، آقای دکتر برگ گل، و آقای مهندس فاروقی، رئیس پلیس راه شهرستان رشت، پلیس راهور، کارشناسان فنی استانداری، معاونت عمرانی فرماندار در شهر حاضر شدند و چندین مرتبه بازدید میدانی صورت گرفت و جلسه شورای ترافیک تشکیل شد (که تصاویر مربوطه در همین سایت خمام‌نیوز موجود می‌باشد). نهایتاً به دلیل اینکه بازگشایی خیابان‌های ۱۸ متری و ۳۰ متری (رینگ برون شهری) و تملک زمین‌ها با توجه به قیمت سر سام آور آنها با توجه به منابع محدود مالی شهرداری ممکن نبود، تصمیم گیری نمودیم که خیابان اصلی را تعریض نماییم و این‌ها را عرض کردم که همه‌ی شهروندان خوبمان بدانند، مباحث مربوط به مطالعات امکان سنجی (Feasibility Study) به طور تمام و کمال انجام شده و بعد پروژه را اجرا نموده‌ایم. آقای مودب پور، ای کاش اینچنین که متن را به زیبایی تقریر نمودید، می‌توانستید پروژه ها را اجرا نموده و مردم عزیز و بازاریان محترم خمام را در طول ۳ سال با خاک خوردن در پیاده رو شهر به حال خود رها نمی‌کردید. ای کاش فقط «از طرح‌هایی که در گذشته داشته و مصوب نمودیم» و از این ادبیات تکراری و کسل کننده استفاده نمی‌کردید! آقای مودب پور، مردم از این ادبیات خسته و کلافه شده اند. مردم حرف و مصوبه نمی‌خواهند، مردم عمل می‌خواهند ؛ «عمل».
9. در مورد استخر که اشاره فرمودید، واقعاً اشاره‌ی درست و به جایی بود و امروز استخر به عنوان یک نعمت برای شهر محسوب می‌شود و ما هم قبول می‌کنیم ، اما در حقیقت استخر چگونه ساخته شده است؟ بگذارید کمی مسئله را واکاوی کنیم و مردم نیز در جریان قرار گیرند. در شرایطی که شهرداری خمام از شهرهایی بود که بیشترین پرونده‌ها را به کمیسیون ماده‌ی ۵ می‌برد و یکی از شهرهایی به شمار می‌رفت که در آن زمان بیشترین آمار پروانه ساخت در استان را دارا بود، هنگامی که در شورای چهارم شروع به کار نمودیم و بعضی از مدارک را بررسی نمودیم متوجه شدیم که شهرداری بابت ساخت استخر ۵۰۰ میلیون تومان وام گرفته و مبالغ بسیار زیادی را نیز به پیمانکار بدهکار می‌باشد، که توانستیم در این دوره از شورا علیرغم وضعیت اقتصادی نامطلوب پرداخت کرده و تلاش زیادی نمودیم که استخر را به ساحل آرامش برسانیم ؛ مضافاً بر اینکه راه‌اندازی استخر و شروع به کار آن در شورای چهارم بود، اما شما با افتخار از استخر صحبت می‌کنید و این مسئله برای من جای سوال دارد!
10. نکته‌ای در بحث شهرستان شدن مطرح نمودید ؛ همانطور که مستحضرید در دولت جدید هیچکدام از بخش‌هایی که شرایط و فاکتورهای شهرستان شدن را داشته‌اند بنا به سیاست‌های خاص دولت در کل کشورمان تبدیل به شهرستان نشده‌اند، اما چگونه است که در دولت قبل بسیاری از بخش‌ها با جمعیتی بسیار کمتر از بخش ما یعنی بیست هزار نفر تبدیل به شهرستان شده‌اند ؟! آقای مودب پور، ما که عضو شورای عالی استان‌ها نبودیم، اما توانستیم ۳ نماینده شهرستان را همزمان در جلسه شورا حاضر نماییم، بیش از ۲۰ مدیر کل و رؤسای ادارات مختلف و سازمان‌ها و سایر مسئولین را در شهر حاضر نماییم، که انتفاع حاصل از حضور آنان در بسیاری از موارد به مردم عزیز شهرمان برگشت. آقای مودب پور، ای کاش شما که فریاد حضور در شورای عالی استان‌ها را سر می‌دهید کمی در تحقق این مهم و مطالبه گری جهت احقاق حقوق شهرمان تلاش می‌کردید. مطمئناً که در این خصوص نیز جواب‌های عامه پسند به ظاهر منطقی دارید، اما مگر می‌شود در دوره‌ی قبل بخش‌های ۲۰ هزار نفری تبدیل به شهرستان شوند، اما خمام ۶۰ هزار نفره خیر ؟!

اسماعیل احمدنیا «ریاست شورای شهر خمام» در بخش دیگری از جوابیه‌ی خود خطاب به شهروندان خمام، گفت : به عنوان خادم مردم در شورای چهارم آمادگی داریم در راستای حفظ حقوق شهروندی، دموکراسی و همچنین مردم سالاری دینی کلیه‌ی مصوبات شورای شهر را در اختیار رسانه ها و مردم قرار دهیم و هیچ چیز پوشیده‌ای با مردم نداریم. در هر موردی که اندکی ابهام در مردم خوبمان وجود داشته باشد قائل به پاسخ دادن هستیم. سوگندی در استانداری یاد کرده‌ایم و دست بر کتاب خدا گذاشتیم، که تا آخرین نفس بر روی آن ثابت قدم خواهیم ایستاد. همچنین از مردم عزیز و شهروندان خوبمان می‌خواهم با ذهن عدالت طلب در مورد بسیاری از موارد مطروحه به قضاوت بپردازند.

در خاتمه‌ی این جوابیه آمده است : برادر بزرگوارم علیرغم اینکه برای بسیاری از موارد دیگر در متن جوابیه‌ی حضرتعالی حرف برای گفتن داشتم، اما قائل به پاسخ دادن نیستم و اول خودم و بعد شما را به تقوای الهی و انجام رسالت اصلی و خطیرتان که همانا خدمت به مردم می‌باشد دعوت می‌کنم، چرا که سوال و جواب‌های رسانه‌ای نگاه زیبای بسیاری از شهروندان خوبان را لکه دار می‌کند و امید را در بین همان جوانانی که شما اشاره نمودید از بین می‌برد.
آقای مودب پور، هرچند که در هیچکدام از گزارشات عملکرد شورا با توجه با اینکه از وظایف ذاتی شما بوده شرکت ننمودید، اما از طریق این تریبون بار دیگر به سان همه دفعات گذشته دست یاری خود را به سمت شما طلب می‌نمایم که به کمک و یاری یکدیگر در مدت باقیمانده به جای ایجاد فضای تنش آمیز، بستری مطلوب برای توسعه شهرمان فراهم نماییم ؛ که شعر قدیمی «دست در دست هم دهیم به مهر، میهن خویش را کنیم آباد» که همه از طفولیت آن را در خاطر داریم، محقق شود.