خطبه اول – « اَلحَمدُ لِلّهِ الَّذي خَلَقَ السَّمواتِ وَ الاَرضَ وَجَعَلَ الظُّلُماتِ وَالنّورَ؛ ثُمَّ الصَّلاةُ وَ السَّلامُ عَلي اَشرَفِ بَريَّتِه وَ اَفضَلِ رُسُلِه وَ خاتَمِ اَنبيائِه، اَلعَبدِ المُؤيَّد، اَلمُصطَفَي الاَمجَدِ، اَلمَحمودِ الاَحمَدِ، اَبِي القاسِمِ مُحَمَّدٍ(صلي الله عليه و آله وسلم) وَعَلي اَهلِ بَيتِهِ الطَّيِبينَ الطّاهِرينَ المَعصومينَ وَاللَّعنُ الدّائِمُ عَلي اَعدائِهِم اَجمَعينَ». اوصيکم و نفسي بتقوي الله؛ قال اميرالمؤمنين(عليه السلام):«لا ِيَقِلُّ مع التقوي عملٌ و کيف يَقِلُّ ما يُتَقَبَّلُ» (الکافي/2/75).  ميرالمؤمنين(عليه السلام) فرمودند:«عملي که همراه با تقوا باشد (هيچگاه) کم و اندک شمرده نمي شود، (زيرا) چگونه مي توان عملي را که مورد قبول خداوند واقع شده، کم و اندک شمرد؟!» بنابراين ذره اي از اعمال انسان با تقوي بر دنيايي از اعمال شخص بي تقوا مي ارزد و هيچگاه نمي توان اعمال اين دو را باهم مقايسه کرد. به همين جهت وقتي که مشرکين مکه پيروزي خود در جنگ احد را با پيروزي مسلمانان در جنگ بدر مقايسه کرده بودند و مي خواستند پيروزي هاي در اين دو روز را برابر نشان دهند، حضرت فرمودند: در جوابشان بگوييد: هيچگاه اين دو روز باهم برابر نيستند. زيرا کشتگان ما در بهشت هستند و کشتگان شما در جهنم. يک انسان دنياطلب و بي ايمان، اينگونه فضايل و برتري ها را درک نمي کند چون او از حقيقت به دور است و تمام حقيقت هم نزد خداست. متقي شدن در دنيايي که امواج گناه در هر کوي و برزن در کمين انسان نشسته است، مراقبت هاي لحظه به لحظه مي خواهد. فرمودند: همچون قدم زدن با پاي برهنه در بيابان هاي پر از خار و تيغ است که اگر لحظه اي غفلت شود، انسان را دچار آسيب مي کند، چه رسد به اينکه کسي عمداً بخواهد پا روي خارهاي تيز بگذارد؛ در آن صورت قطعاً زمين گير خواهد شد و از رسيدن به مقصد باز خواهد ماند. مقصد ما در اين دنيا به سوي خداوند است. بايد با مراقبت و محافظت از کنار گناهان به سلامت روح و نفس عبور کرد. لحظه اي غفلت، اين مرکب راهوار انسان به سوي خداوند را(که همان روح و نفس است) از کار مي اندازد، و مدت هاي زيادي وقت او را براي جبران اين خطاي بزرگ و راه اندازي مجدّد مَرکب به سوي خدا با توبه و استغفار و انجام عبادات فراوان، مي گيرد. چه رسد به اينکه کسي بخواهد عمداً به دامن گناه بچسبد که در اين صورت مرکب راهوار خود را به طور کامل از دست مي دهد و از انسانيت ساقط مي شود و ابداً راه به درگاه الهي پيدا نمي کند. انساني که از درگاه الهي به دور باشد، اين طور نيست که در حد ساير انسان ها بتواند به زندگي عادي و معمولي خود ادامه دهد بلکه او کاملاً از حقيقت به دور است. زيرا حق و حقيقت فقط در نزد خداوند است و انسان با حضور در محضر الهي مي تواند با حقايق آشنا شود؛ و الا با سايه ها و سراب، سروکار خواهد داشت. اينکه مي بينيد برخي هرچه تلاش و کار و فعاليت مي کنند و به هر مقام و منصبي مي رسند و هر مال و ثروتي که مي خواهند فراهم مي کنند ولي باز ناراضي و ناخشنودند، به خاطر اين است که به دنبال چيزي غير از حقيقت رفته اند. والّا ذره اي از حقيقت مي تواند انسان را آرام کند. به ما فرموده اند در امور سياست و رياست دنيا به دنبال رهبري نباشيد ولي در مسائل ايماني و اخلاقي و تقوا، سعي کنيد که به بالاترين درجه آن نايل شويد و حتي رهبري ساير افراد در اين مسير را به عهده بگيريد. و از خداوند بخواهيد که«وَاجعَلنا لِلمُتَّقينَ اِماما» (فرقان/74). يعني«(پروردگارا) ما را براي پرهيزگاران، پيشوا گردان». شما را پيشواي پرهيزگاران قرار بدهد. امام، پيشواي ديني مردم است. بنابراين آنچه که در اصل امام و پيشواي مردم است، دين خداوند است و کسي که اين دين را بر تمام قواي دروني خودش حاکم کرده باشد لياقت دارد که امام مردم باشد. يعني وقتي که با انجام کار خوبي مواجه شد، هيچ مانعي در درونش از آن جلوگيري نکند بلکه همه اعضا و جوارج و تمايلات و خواسته هايش از او تبعيت کنند. به عبارت ديگر حس و وهم و خيال و شهوت و غضبش به او اقتدا نمايند. در اين صورت است که يک انسان به تنهايي يک جماعت محسوب مي شود. به همين جهت است که فرموند: وقتي مؤمني در اول وقت، بدون هيچ مانعي از کسالت و تنبلي و سنگيني و سهل انگاري نمازش را بخواند، نمازش جماعت است. چون همه قواي درونش به ايمان او اقتدا کرده اند. کسي که بتواند اينچنين همه قواي ادراکي خود را متحد کند، مي تواند همه احزاب و گروه هاي در جامعه را هم متحد سازد. در محيط زندگي خود به گونه اي عمل کنيد که بهترين افراد يعني پرهيزگاران به شما اقتدا کنند و از شما سرمشق بگيرند. چنين رياستي فرداي قيامت جلوه خواهدکرد و الّا امور ديگر در آنجا اثري نخواهد داشت؛ که فرموده اند: بسا امير که آنجا اسير خواهد شد/ بسا اسير که آنجا امير مي آيد. يعني امير و صاحب منصبي که در دنيا بي تقوا باشد، فرداي قيامت اسير محشور مي شود؛ و اسير باتقوا در دنيا، در آنجا امير خواهدبود. چون داراي نور الهي است. «و جعلنا له نوراً يمشي به في الناس کمن مَثَلُه في الظلمات ليس بخارجٍ منها» (انعام/122). يعني« و (آيا کسي که) نوري برايش قرار داديم تا با آن در ميان مردم راه برود، همانند کسي است که در ظلمت ها باشد و از آن خارج نگردد؟!» ابداً انسان هاي پرهيزگار که داراي نور الهي هستند با انسان هاي بي تقوا که در تاريکي به سر مي برند، برابر نيستند. نور الهي در هرکجا که باشد همه موجودات عالم آن را درک مي کنند. مرغان هوا و ماهيان دريا و حتي برگ درختان برايش دعا مي کنند، پرهيزگاران به دورش جمع مي شوند، و حتي انسان هاي لااُبالي هم از آنجا حريم مي گيرند و برخي از کارهايي را که در خلوت يا در جمع دوستانشان و يا در ميان مردم عادي انجام مي دهند، مثلاً در کنار مساجد يا امام زاده ها و يا شخصيت هاي مذهبي انجام نمي دهند، چون نور الهي، غلبه مي کند. راه براي رسيدن به چنين جايگاهي باز است. مي توان همچون رسول خدا(صلي الله عليه و آله وسلم) «دَنَا فَتَدَلّي» (نجم/8). يعني«نزديک تر و نزديکتر شد» و «عِندَ مَليکٍ مُقتَدِر» (قمر/55). يعني«نزد خداوند مالک مقتدر» قرار گرفت و مهمان خدا گرديد. کما اينکه فرموده اند: «الصلاةُ معراجُ المؤمن» (بحارالانوار/79/303) يعني«نماز، معراج مؤمن است.» ساير عبادات هم همينطور هستند. ارتباط انسان ضعيف و محدود را با بي نهايت برقرار مي سازند. و انسان، اين استعداد تکامل تا بي نهايت را دارد و هيچ عامل ديگري غير از عبادت قادر به پرورش اين استعداد بي نهايت انسان نيست. ثروت جهان را هم اگر به انساني بدهند همچون سنگي است که در دريا انداخته باشند! آن را پُر و ظرفيتش را تکميل نخواهد کرد. بلکه اين ظرفيت پرناشدني انسان فقط در ارتباط با خداوند، سيراب و لبريز مي شود و آرامش مي يابد. خداوند ان شاء الله چنين آرامشي را نصيب همه ما بفرمايد.

خطبه دوم – اعوذ بالله من الشيطان الرجيم؛ بسم الله الرحمن الرحيم؛ اَلحَمدُ لِلّهِ رَبِّ العالَمينَ؛ نَحمَدُهُ وَ نَستَعينُه وَ نُؤمِنُ بِه وَ نَتَوَکَلُ عَليهِ وَ نَشهَدُ اَن لا اِلهَ اِلّا اللهُ وَحدَهُ لا شَريکَ لَه وَ اَنَّ مُحَمَّداً صَلَّي اللهُ عَليهِ وَ آلهِ وَسَلَّم عَبدُهُ وَرَسولُه، اللّهُمَّ صَلِّ عَلي عَليٍّ اَميرِ المُؤمِنينَ وَ وَصيِّ رَسولِ رَبِّ العالَمينَ، وَ صَلِّ عَلَي الصِّديقةِ الطاهِرَةِ فاطمةَ سَيِّدَةِ نِساءِالعالَمينَ وَ صَلِّ عَلي سِبطي الرَّحمَةِ وَ اِمامَي الَهُدي اَلحسنِ وَالحُسَينِ سَيَّدَي شَبابِ اَهلِ الجَنَّةِ وَ صَلِّ عَلي اَئمَّةِ المُسلِمينَ عَليِّ بنِ الحُسَينِ وَ مُحَمَّدِ بنِ عَليٍّ وَ جَعفَرِ بنِ مُحَمَّدٍ وَ مُوسَي بنِ جَعفَرٍ وَ عَليِ بنِ موسي وَ مُحَمَّدِ بنِ عَليٍّ وَ عَليِّ بنِ مُحَمَّدٍ وَالحَسَنِ بنِ عَليٍّ وَ الخَلَفِ الهادِي المَهديّ(عج)، حُجَجِکَ عَلي عِبادِک وَ اُمَنائِکَ في بِلادِک، صَلاةً کَثيرَةً دائِمَةً . يا عبادالله! اتقوا الله؛ «و لباس التقوي ذلک الخير» (اعراف/26). بندگان خدا پرهيزگار باشيد؛ «و لباس پرهيزگاري بهتر است.» در واقع تقوا و پرهيزگاري همچون پوششي است که انسان را از هر گزندي حفظ مي کند. تقوا يعني خداترسي و مراعات تمام احکام الهي، که حفظ حجاب اسلامي و پوشش کامل و شرعي هم يکي از احکام الهي است. بنابراين حجاب شرعي يکي از مصاديق بارز تقواست که در طول تاريخ مورد کينه و عداوت دشمنان اسلام قرار گرفته است. امروز 21 تير ماه به مناسبت حماسه غيرت مردم مسلمان مشهد، 78سال قبل در مسجد گوهرشاد به نام «روز عفاف و حجاب» ناميده شده است. کلمه حجاب در قرآن کريم به معني جدايي و عدم اختلاط بين زن و مرد آمده است. «و اذا سَأَلتُمُو هُنَّ مَتعاعاً فَسئَلُوهُنَّ مِن وَراءِ حِجابٍ» (احزاب/53). يعني« و هنگامي که چيزي(از وسايل زندگي بعنوان عاريت) از آنان (همسران پيامبر(صلي اله عليه و آله وسلم) مي خواهيد، از پشت پرده بخواهيد.» ولي امروزه به معني حفظ پوشش شرعي به کار مي رود که زنان موظفند زيبايي هاي خود را از نامحرمان بپوشانند.«و لا يُبدينَ زينتهُنّ» (نور/31). يعني«زينت خود را آشکار نکنند». آن زيبايي هايي که خداوند به آنها داده بپوشانند و به خودنمايي و جلوه گري نپردازند. ولي متأسفانه برخي از زنان ضعيف الايمان نه تنها زينت هاي خدادادي را نمي پوشانند بلکه خودشان با انواع دوا و درمان و آرايش هاي گران قيمت و حتي جراحي هاي خطرناک براي خود زينت هاي کاذب ايجاد مي کنند تا در انظار نامحرمان به نمايش بگذارند! اين کار واقعاً بزرگترين تمرّد و دهن کجي به دستور خداوند است. آيا اينگونه افراد مي توانند انتظار شفاعت از حضرت صديقه طاهره(عليها السلام) داشته باشند؟! حجاب از شعائر اسلام و نشانه مسلمان بودن زنان است کما اينکه بي حجابي، شعار و نشان کفار است. مردم مسلمان ايران قبل از رژيم پهلوي و هجوم فرهنگ مبتذل غربي به کشور ما، با حجاب بوده اند و با تمام وجود خود، قداست آن را حفظ مي کرده اند؛ ولي از زماني که رضاخان ملعون با حمايت انگليس به سلطنت رسيد درصدد کنار زدن حجاب از بانوان کشور ما برآمد لکن با مقاومت سرسختانه ملت به رهبري روحانيت مواجه شد و تا سال ها نتوانست نقشه خود را اجرا کند. تا اينکه سرانجام خانواده خود را از همسر و دختران، بدون حجاب شرعي و با آرايش غليظ غربي در يک مراسم رسمي حاضر کرد و پس از آن پوشش اسلامي را در کليه اماکن عمومي، مدارس، خيابان ها، بازار و حتي مساجد و زيارتگاه ها ممنوع کرد؛ و آن روز را درحاليکه زنان کشور را در بند نگاه هاي مسموم مردان نامحرم کرده بود، «روز آزادي زنان» ناميد و معترضين را هم به شدت سرکوب کرد. يکي از آن سرکوب هاي شديد در چنين روزي در مسجد گوهرشاد مشهد اتفاق افتاد که طي آن بيش از 2000 نفر را که خواستار حفظ نواميس خود بودند کشتند و تعداد زيادي را هم دستگير و يا تحت تعقيب قرار دادند. ولي اين مبارزه همچنان ادامه داشت تا اينکه حدود يک سال قبل از انقلاب اسلامي يعني 17 دي ماه 1356 که سالروز اجراي طرح حجاب زدايي رضاخان بود به همين منظور، مقاله اي در اهانت به حضرت امام خميني(ره) در روزنامه اطلاعات آن زمان چاپ شد و بار ديگر مردم را به رهبري روحانيت به صورت گسترده وارد صحنه کرد و سرعت بيشتري به پيروزي انقلاب اسلامي ايران بخشيد. اکنون بانوان ما بايد بدانند که حجاب اسلامي علاوه بر حکم الهي، حاصل خون هاي شهداي فراواني است که بايد پاس داشته شود. پايان همين هفته 27 تيرماه يکي از مظلومانه ترين روزهاي تاريخ انقلاب يعني پذيرش قطعنامه 598 شوراي امنيت سازمان ملل جهت پايان دادن به جنگ تحميلي عليه ايران است که حضرت امام خميني(ره) از آن به سر کشيدن جام زهر ياد کردند. کشورهاي مستکبر غربي که صدام را تشويق به حمله عليه ايران کرده بودند و همه نوع حمايت تسليحاتي، اطلاعاتي و اقتصادي از او مي نمودند، وقتي که او را در آستانه شکست ديدند، بهانه اي مي خواستند تا عملاً به نفع او وارد جنگ شوند؛ لذا قطعنامه ظالمانه اي در شوراي امنيت تصويب کردند و ايران اسلامي را به جرم نپذيرفتن آن، جنگ طلب معرفي کرده و مورد تحريم هاي همه جانبه قرار دادند و حتي به چاه هاي نفت، کشتي هاي تجاري و هواپيماهاي مسافربري ما نيز حمله کردند. در چنين شرايطي حضرت امام خميني(ره) بعنوان فرمانده کل قوا با در نظر گرفتن مصالح عالي نظام و درک توطئه دشمنان، قطعنامه مزبور را به دليل برخورداري از برخي از ويژگي هاي مثبت همچون معرفي متجاوز، آزادي اُسرا و بازگشت به مرزهاي بين المللي پذيرفتند و توطئه بزرگتر دشمن را که ويراني کشور و ايجاد هرج و مرج در آن بود، خنثي کردند. تاريخ تيرماه در کشور ما مملو از جنايات آمريکا و ايادي او عليه ملت ماست. از ترور مقام معظم رهبري و انفجار دفتر مرکزي حزب جمهوري در ششم و هفتم تير تا حمله به هواپيماي مسافربري در آخرين روزهاي جنگ تحميلي و اجراي کودتاي نوژه قبل از آغاز جنگ تحميلي، دشمني هاي زيادي را عليه ملت ايران انجام داده است. در چنين رويزي بود که طرح کودتاي نوژه در سال 59 کشف شد و عاملين آن دستگير شدند. آمريکايي ها آنقدر به موفقيت اين کودتا اميدوار بودند که آن را قبل از تجاوز نظامي صدام عملي کردند. آنها حتي اعلاميه پيروزي خود را هم آماده کرده بودند که بعد از بمباران مراکز حساس کشور ازجمله مدرسه فيضيه، بيت امام(ره)، فرودگاه مهرآباد، محل نماز جمعه و بسياري از پادگان هاي تهران، پخش کنند. نمونه کوچکي از اين کودتا مي توانست رژيم هاي بسياري را در سراسر دنيا سرنگون کند. تحليلگران گفته اند که کودتاي 28مرداد 1332 که به سرنگوني دولت مصدق منجر شد در مقايسه با اين کودتا در حد يک بازي کودکانه بوده است. ولي عامل معنويتي که اين انقلاب در سراسر کشور پخش کرده بود توانست دل هاي برخي از عاملين کودتا را منصرف کرده و آنان را وادار به افشاي نقشه دشمن کند، و توطئه بزرگي را خنثي نمايد.