– خودت را معرفی کن
وحید پورنجفی هستم، متولد 19 اردیبهشت 1363، ساکن خمام. مدرک تحصیلی من دیپلم ادبیات است و با وجود قبولی در دانشگاه بخاطر مشکلات شخصی نتوانستم ادامه‌ی تحصیل بدهم. فرزند ارشد خانواده هستم و تک پسر (به قول دوستانی که به بنده محبت دارند: یکی یدونه، خله دیوونه)

– تئاتر را چگونه تعریف می‌کنی ؟
تئاتر به زبان آوردن تمام ناگفته هاست، حرفهایی که خیلی‌ها نمی‌توانند راحت به زبان بیاورند. فقط خودت هستی و خودت، میتوانی سوء استفاده کنی و یا کمک ؛ میتوانی بکوبی یا بسازی! تئاتر یعنی بازی، بازیگر یعنی هنرمند، هنرمند یعنی کسی که زندگی خودش را می‌سازد و حتی شاید زندگی اطرافیانش را، و هنر یعنی زندگی!

– چه شد به سمت بازیگری کشیده شدی ؟
وحید از دوره‌ی کودکی پر سر و صدا و خوش خنده بود و مثل خیلی‌ها دلقک جمع‌ها! همچنین عاشق کارتون و برنامه‌های طنز. یادم است کلاه بافتنی قرمز رنگی داشته و از آنجایی که ادای کلاه قرمزی را خوب در می آوردم، همه به من می‌گفتند تو باید بازیگر بشوی! این همیشه آویزه‌ی گوشم بود و چون خودم خیلی به بازیگری علاقه داشتم به فکرش بودم که بخواهم فعالیت در این رشته را شروع کنم. بالاخره سال 78 بود که آقای احمد محمدپور دعوتنامه‌ای را در دبیرستان پخش کرد که برای تست بازیگری بود، شرکت کرده و بالاخره با چه دردسری قبول شدم ؛ و از همان سال تئاتر را برای جشنواره‌ی استانی شروع کردم.

– اولین نمایشی که کار کردی چه بود ؟
اولین نمایشی که کار کردم در سال 78 بود، نمایشنامه‌ای به نام “چگونه 20 ماهی میان 10 نفر تقسیم میشود”، با بازی بهادر نمازی، وحید دلاور، سجاد عزیزی، ابوذر نوروزی، عظیم یوسف پور، امیر محمودی، علی فتاحی، پیمان نعیمی، محسن بندزر و خودم که آن سال توانستیم مقام دوم را کسب کرده و با نمایش عروسکی به جشنواره‌ی کشوری برویم. سال بعد نیز با همین نمایش در استان اول شده و در کشور سوم، که این سالها بهترین خاطره‌ها را در فعالیت تئاتر من رقم زد.

– از موفقیت‌های بازیگری خود برایمان بگو
سال اول مقام دوم استانی، سال دوم مقام اول استانی و سوم کشوری، سال سوم اول استان و پنجم کشوری، سال چهارم مقام دوم استانی و یک سال هم به عنوان بازیگر در استان مقام دوم را کسب کردم.

– از تشکیل گروه قاصدک بگو و اتفاقاتی که در این چند سال افتاد
حقیقتاً چند سال بود که کلاً به خاطر اتفاقاتی که به هرحال در زندگی می افتد تئاتر و صحنه را کنار گذاشته بودم، تا اینکه در سال 89 دوباره تصمیم گرفتیم یک کار طنز را شروع کنیم با همکاری امین موسی پور، اشکان احمدی و دوستان دیگر ؛ همیشه تنها چیزی که در این حرفه برایم مهم بود فقط و فقط شاد کردن دل آدم‌هایی بود که چشم انتظار بودند! نمیشود هنر را با پول مقایسه کرد، اما متاسفانه همیشه کسانی هستند که بخواهند سوء استفاده کنند. اگر دوباره آمدم دلیلش فقط شاد کردن همه‌ی این آدمها بود، بدون هیچ کینه، هیچ منت و هیچ توقعی. اتفاقات خوب و بد همه جا هست، بهتر است بعضی چیزها ناگفته بماند.

– پیش آمده از فعالیت در زمینه‌ی تئاتر خسته شوی ؟
از دنیای تئاتر خسته نشدم ولی ضربه خورده‌ام، من و امثال من معتاد صحنه‌ایم. من دارم با تک تک خاطره‌های فعالیت تئاتر خود زندگی میکنم!

– یکی از بهترین نمایش‌های تئاتری که تا به امروز تماشا کرده‌ای کدام است ؟
یکی از قشنگترین کارهایی که دیده‌ام در رشت اجرا شد با نام “پلیکان”، که هیچوقت صحنه و اجرای آن از یادم نمی‌رود

– بازیگر مورد علاقه‌ات کیست ؟
سوال خیلی سختی است، چون من بیشتر بازیگران را دوست دارم، همچون استاد عزت الله انتظامی، استاد حمید جبلی و … ؛ البته ناگفته نماند بازیگران طنز را بیشتر دوست دارم،  مثل رضا عطاران، مهران مدیری و خیلی‌های دیگر که الان حضور ذهن ندارم

– کدام یک از نقش‌هایی که بازی کردی باعث رنجش خاطر تو بوده ؟
سال اول و دوم که نمایش “چگونه 20 ماهی میان 10 نفر تقسیم میشود” را کار کردم به خاطر لهجه‌ی رشتی‎ای که داشتم کارگردانمان آقای محمدپور مجبور شدند تمام دیالوگهای من را بین همه‌ی بچه ها پخش کنند و من در یک نمایش یکساعته تمام حرف‌ها و دیالوگ‌هایم بله و نه بود، اما بازهم شیرین بود.

– به غیر از تئاتر هنر دیگه ای را دنبال می‌کنی ؟
همیشه سعی کرده‌ام بهترین باشم و خوب زندگی کردن نیز خود یک هنر است

– بهتر است در این مصاحبه صحبتی از کمبود سالن، نبود آموزش و بودجه نکنیم، موافقی ؟
متاسفانه از همان سالهای اولی که من وارد این رشته‌ی هنری شدم متوجه ضعیف شدن این هنر بودم، خیلی تاسف دارد، خیلی از ارزش‌ها دارند از بین میروند که باعث و بانی این خاموشی تنها خودمان هستیم. بیشتر کسانی که به تو دست یاری می‌دهند و تو را بالا میکشند، روزی از همان بالا رهایت میکنند، و دیگر تو مهم نیستی، باشی یا نباشی.

– در مورد آینده‌ی تئاتر خمام صحبتی داری ؟
می‌توانم به جرات بگویم تئاتر خمام یکی از قوی‎ترین تئاترهای استان است، البته منظورم از تئاتر “کارگردانی، بازیگری و …” است، ولی متاسفانه خمام همیشه مظلوم واقع شده

– صحبت پایانی
مهم نیست که کجا هستی، مهم این باشد که هستی. از این خوشحالم وقتی در خمام قدم میزنم کسی به من اخم نمی‌کند ؛ همین که بتوانم به اندازه‌ی یک لبخند برای همشهریانم کاری انجام دهم، دلم خوش است.

[Show as slideshow]