شرکت در انتخابات آزاد و منصفانه یکی از شیوه‌های مشارکت سیاسی است که زمینه‌ی تحقق و توسعه‌ی مشارکت سیاسی مردم را فراهم می‌آورد و آن را تضمین می‌کند. لذا مسئله‌ی انتخابات از بدو تشکیل نظام جمهوری اسلامی مورد توجه مسئولان کشور قرار داشته است.

اما براستی چرا مقوله‌ای نظیر انتخابات، علی‌رغم تنش‌ها و چالش‌های نهفته در پس آن، تا به این حد مورد توجه مسئولان یک نظام سیاسی قرار دارد؟

برای پاسخ به این سوال می‌بایست نخست به ماهیت و اهمیت انتخابات از منظری حقوقی و قانونی پرداخت تا بتوان از طریق ضمانت‌های اجرایی، برگزاری سالم آن را در یک نظام سیاسی بدیع نظیر جمهوری اسلامی ایران اکتشفات کرد و در گام دوم به سراغ ایدئولوژی و آرمانهای رهبران و مسئولین چنین نظامی رفت تا با کنکاش در پس پرده‌ی آن، اغراض و اهداف اصلی آنان از تاکیدات مکررشان بر اهمیت و ضرورت انتخابات را استخراج کرد. قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران، انتخابات را به دفعات مطرح کرده و ابعاد مختلف آن را مورد توجه قرار داده است. بر اساس قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران، حکومت و حق ولایت از آن خدای متعال است که آن را از طریق مردم برای سعادت و هدایت آنان در جهان به ودیعه گذارده است. در اصل پنجاه و ششم قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران در توضیح این مطلب چنین آمده است: حاکمیت مطلق بر جهان و انسان از آن خداست و او انسان را بر سرنوشت اجتماعی  خویش حاکم ساخته است. هیچ‌کس نمی‌تواند این حق الهی را از انسان سلب کند یا در خدمت منافع فرد یا گروهی قرار دهد. اما اولین اصلی که به انتخابات می‌پردازد و آن را به صراحت مطرح می‌کند، اصل ششم است که مقرر می‌دارد: در جمهوری اسلامی ایران امور کشور باید به اتکاء آراء عمومی از راه انتخابات اداره شود ؛ انتخابات ریاست جمهوری، نمایندگان مجلس شورای اسلامی، اعضای شوراها و نظایر این‌ها ، یا از راه همه‌پرسی در مواردی که در اصول دیگر قانون اساسی بیاید.

انتخابات برگی از تاریخ و تمدن هر کشور است. انتخابات و هر بازی سیاسی تا جایی که ابزار بندگی حق تعالی را فراهم نیاورد، گردابی بیش از تمایلات نفسانی نیست و از این رو جهاد با نفس (جهاد اکبر) بر جهاد اصغر تقدم می‌یابد ، چرا که مهمترین مولفه عاملان سیاست باید پرهیزگاری و تقوا باشد و در جهانی که این اصول در عرصه‌های مختلف زندگی رنگ باخته، کشور ما بواسطه‌ی جاری شدن اسلام در آن طلایه دار توجهات به این اصول می‌باشد.

اساساً انتخاب در نقطه مقابل انتصاب مطرح می‌گردد و امری زمینی است. حال این سوال مطرح می‌گردد: ما که افتخار می‌کنیم پیامبران و امامان منصوب درگاه حق تعالی هستند، از چه رو خود را درگیر امری زمینی (انتخاب) می‌سازیم ؟

بی‌شک دین اسلام هرگز به ما اجازه نمی‌دهد به آینده‌ی خود و کشور بی‌اعتنا باشیم و از کنار هر اتفاق مهمی که در جامعه اسلامی روی می‌دهد به سادگی عبور کنیم. پیشوایان دین همواره کوشیده‌اند مسلمانان در برابر تحولات سیاسی و اجتماعی زمان خود حساس باشند، از این روز آنها را به حضور و مشارکت در فعالیتها تشویق کرده‌اند ؛ اما آنچه که مهم است، الویت بخشی به امور و شکل ورود به رویدادهاست. کسانی در عرصه‌ی سیاست جاودانه خواهند ماند که مقدم بر مبارزات انتخاباتی و سیاسی، در مبارزات با نفس خود پیروز شوند و در راستای نیل به اهداف رنگارنگ، از هر اصول غیر شرعی و اخلاقی سر باز زنند. چرا که گذر از خان عدالت الهی بسیار دشوارتر از عبور از معابر و فیلترهای شورای نگهبان است.

جایگاه و اهمیت مجلس آن‌چنان می‌باشد که امام خمینی (ره) همواره از مجلس به عنوان نهادهای مهم و اثرگذار یاد می‌کرد و نقش تک تک نمایندگان را در تعیین سرنوشت این کشور بزرگ و اساسی می‌دانست. ایشان در یکی از پیامهایی که درباره مجلس شورای اسلامی صادر فرمود، مجلس را حاصل خون جمعیتی که به اسلام وفادار بودند و نهادهای برآمده از فریادهای الله اکبر مردم معرفی نمود و از نظر حقوقی و قانونی آن را بالاترین مقام کشور دانست. مقام معظم رهبری نیز مجلس را به عنوان ویترین مجوعه‌ی نظام نامیده‌اند که در عرف مردم کاربرد کلمه‌ی ویترین برای چینش چیزهای خوب و ناب در آن است. مجلس هم بعنوان ویترین نظام باید دارای بهترین افراد، مصوبات و نظارت بوده ؛ عملکرد آن هم باید از بهترین‌ها باشد تا مصداق ویترین نظام بر آن صدق نماید. اما ظرفیت‌های بسیاری برای مجلس شورای اسلامی و نمایندگان میتوان متصور شد ؛ یکی از بزرگترین ظرفیت‌های مجلس قانون‌گذاری است و نقش نرم افزاری قانون برای به حرکت در آوردن یک کشور است. قانونی که جامع، کامل، ماندگار، صریح، کارشناسی‌شده، گره‌گشا و ناظر بر مشکلات و زندگی مردم باشد. هنر قانون نویسی و قانون گذاری از برترین فاکتورهای یک نماینده می‌باشد که چنین فنی یکی از مولفه‌های اساسی آن ضرورت ِ داشتن علم کافی است ؛ اما داشتن علم به تنهایی نمی‌تواند معیار مناسبی برای انتخاب یک نماینده‌ی مجلس باشد، هرچند که شرط ِ لازم است، اما کافی نیست. علاوه بر علم  ِ کافی باید به راهبردهای اخلاقی خاص آنان توجه گردد که می‌توان به عبودیت و احساس مسئولیت در برابر پروردگار، شناخت و درک تکالیف الهی، خودسازی و فردی که از جنس ملت باشد، نه از خاندان اشرافی و قصرهای رفیع اشاره کرد.

در پایان نیز باید اشاره گردد که بدون شک انتخابات پیش‌روی مجلس بصورت بالقوه می‌تواند نقشی تاثیرگذار در افزایش آرامش داخلی کشور و ارتقاء انسجام اسلامی ایفا نماید. برای دست‌یابی به چنین هدفی لازم است هم مجریان انتخابات و هم گروه‌های سیاسی مختلف اصولی را رعایت نمایند که یکی از مهمترین ِ این اصول پرهیز از طرح شعارها و وعده‌های انتخاباتی امکان ناپذیر است.

رهبر معظم انقلاب در فرمایشات خویش هشدار داده اند که به هوش باشیم در انتخابات آینده اقتدار و امنیت ملی خدشه دار نگردد.

برای رسیدن به این مهم لازم است که آحاد مردم ولایت مدار ایران اسلامی، من‌جمله استان گیلان و همشهریان عزیز در شهر خمام با حضور حماسه ساز خود، ان‌شاالله برگ زرین دیگری نیز به تاریخ 33 ساله‌ی جمهوری اسلامی ایران در 12 اسفند ماه 1390 بیفزایند.