سیدمحمد سیدزاده، 26 ساله، متولد 27 بهمن 1366 و ساکن خمام است. دیپلم خود را در رشته‌ی کامپیوتر کسب کرده و دارای کارت مربیگری سطح D آسیا است. در خانواده‌ای مذهبی و نسبتاً ورزشی رشد یافته و دو برادر دیگر دارد که به گفته‌ی وی او را در راه مربیگری فوتبال حمایت کرده‌اند. سیدرضا، برادر بزرگترش در دوران فوتبال در تیم‌های شهرداری خمام و دخانیات رشت کاپیتان بوده و سیداسماعیل، برادر دیگرش در حوزه‌ی علمیه‌ی قم مشغول به تحصیل است.

– در مورد سوابق فوتبالي خود صحبت کنید
تا جایی که در خاطر دارم، حسین صادقی اولین شخصی بود که با من در مورد فوتبال بازی‌کردن صحبت کرد، که البته شرایط اینکه در خدمت ایشان باشم به‌وجود نیامد. به‌عنوان بازیکن اولین‌بار نزد محمدرضا رمضان‌پور، یکی از مربیان زحمتکش خمام حضور یافتم، آن زمان در تیم محلات خمام بازی می‌کردم که با سعی و علاقه‌ی فراوان توانستم به تیم فوتبال شهرداری خمام راه پیدا کنم. از تیم شهرداری خمام که مربیانش رمضان‌پور و علی سهمانی بودند خاطرات خیلی خوبی دارم. همان‌سال تیم بسیار خوبی در لیگ برتر نوجوانان استان گیلان داشتیم و علاوه بر حضور محسن فروزان به‌عنوان دروازه بان، مهدی صنعتی، معین فرسدوست ، میثم زورمند، معین صمیعی‌پور و سلمان اقبال در تیم حضور داشته و من نیز به‌عنوان هافبک وسط در خدمت تیم بوده‌ام.

– به‌عنوان یک فوتبالیست چه افتخاراتی کسب کرده‌ای ؟
متاسفانه در سال آخری که در رده‌ی نوجوانان در تیم شهرداری خمام حضور داشتم، در یک بازی دوستانه از ناحیه‌ی زانو دچار آسیب دیدگی شدید شدم که همان مصدومیت باعث شد تا دیگر شرایط بازی کردن در سال‌های بعدی را بدست نیاوردم، اما همین که در تیم شهرداری خمام بازی می‌کردم برایم باعث افتخار بود.

– چه شد به مربي‌گري روي آوردي ؟
اینکه چطور سر از مربیگری در آوردم، شاید خواسته‌ی من نبود، چون خیلی‌ها، خصوصاً خانواده و دوستان من می‌دانند که من عاشق فوتبال و مربیگری نیستم، بلکه شاید از آن متنفر هم باشم، چرا که بعد از اینکه در دوران بازی دچار آسیب‌دیدگی شدیدی از ناحیه‌ی زانو شدم، بعد از اینکه به‌دلیل برخی مسائل تیم نتوانست از گروه خود صعود کند، دیگر علاقه‌ای به فوتبال کردن نداشتم و به اصطلاح فوتبال زده شده بودم، اما بعد از یک سال دوری از فوتبال به واسطه‌ی رمضان‌پور، برای کمک به ایشان و تیم شهرداری خمام در تمرینات حضور پیدا کردم.  بعد از مدتی که گذشت به‌دلیل اینکه رمضان‌پور درگیر مسابقات شهرداری خمام بود، من تیم محلات ایشان را تمرین داده، که بعد از حدود یک یا دو سال تمرینات ما جدی‌تر شد، تا جایی که توانستیم یک تیم خوب را برای حضور در مسابقات زیرگروه نوجوانان شهرستان رشت آماده کنیم. البته برای آماده کردن این تیم سختی‌های زیادی متحمل شده، ولی با کمک‌های بسیار زیاد سیدرضی مودب‌پور موفق به حضور در آن مسابقات شده و چون در آن زمان دارای کارت مربیگری نبودم نمی‌توانستم تیم را وارد مسابقات کنم، ولی مودب‌پور با درخواست ما، خود را به‌عنوان سرمربی معرفی نموده تا مشکل حل شده و به نوعی اسم و اعتبار خود را برای عده‌ای از جوان خمامی قرار داد.

– یک مربی خوب باید چه فاکتورهایی داشته باشد ؟
باید یک معلم، دوستی خوب و مطمئن، دارای پشتکار، صبر و تحمل زیاد و همچنین مردمی باشد. این مربی باید همیشه به مسائل جدید و علم روز فوتبال آشنا باشد، یک استعدادیاب خوب، انسانی عادل و با وجدان بوده و همیشه دارای شرایط بدنی خوب برای اجرای وظایفش باشد.

– مربيگري را از چه زمانی و با کدام تيم آغاز کردي ؟ مشوقت که بود ؟
مربیگری را از حدود سال 87 یا 88 شروع کرده، ولی در فصل 89-90 با تیم نوجوانان شهرداری خمام برای اولین دوره وارد مسابقات رسمی شدم. مشوق اصلی من برای ادامه‌ی مربیگری خانواده و دوستان نزدیکم بوده‌اند که همیشه به من برای ادامه‌ی راه انگیزه داده و می‌دهند.

– به‌عنوان یک مربی چه افتخاراتی کسب کرده‌ای ؟
در 4 دوره ای که در مسابقات و لیگ‌های گیلان مربیگری کرده‌ام، صعود تیم نوجوانان شهرداری خمام از زیرگروه شهرستان رشت به زیرگروه استان در سال 89-90،  صعود تیم نوجوانان شهرداری خمام از زیرگروه استان گیلان به لیگ برتر استان در سال 90-91، نائب قهرمانی در لیگ برتر استان گیلان با تیم نوجوانان پرسپولیس رشت به‌عنوان کمک مربی در سال 91-92 و در حال حاضر صدرنشینی لیگ برتر استان با تیم نوجوانان پرسپولیس رشت تا پایان نیم‌فصل اول به‌عنوان سرمربی بوده است.

– در تیم نوجوانان پرسپولیس رشت چه می‌کنی ؟
تیم نوجوانان پرسپولیس رشت که فعلا سرمربیگری آن‌را بر عهده دارم، در حال حاضر در لیگ برتر نوجوانان استان گیلان حضور داشته که با لطف خدا یکی از مدعیان اصلی قهرمانی برای صعود به مسابقات لیگ دسته‌ی 3 فوتبال کشور محسوب می‌شود. ما امسال تیم خوبی داریم که در حال حاضر و در پایان نیم فصل اول، صدرنشین لیگ هستیم. هرچند نیم فصل دوم سختی و مشکلات خاص خود را دارد، ولی امیدوارم با کمک خدا، تلاش بازیکنان و حمایت خانواده‌های عزیز به هدف اصلی‌مان که قهرمانی در لیگ برتر است دست یابیم. در این تیم به غیر از من، دو خمامی دیگر نیز حضور دارند ؛ مهدی خدامهری که به‌عنوان بازیکن و یکی از مهره‌های کلیدی تیم پرسپولیس محسوب می‎شود و محمدرضا برهانی که در طول این چندسال مربیگر‌ی‌ام  به‌عنوان کمک مربی، یک دوست و همراه در این تیم فعالیت می‌کند. البته احمد محمدزاده نیز تا قبل از نیم فصل اول به‌عنوان سرپرست در تیم ما حضور داشته‌اند که به‌دلیل پاره‌ای از مشکلات از تیم جدا شدند ؛ ایشان تا زمان حضورشان زحمات زیادی برای تیم کشیده که شایسته‌ی تقدیر است.

– اصلاً چه شد که به پرسپوليس رشت رفتيد ؟
بعد از آنکه در سال 90-91 در مسابقات زیرگروه استان توانستیم با تیم نوجوانان شهرداری خمام به لیگ برتر صعود کنیم، از طرف هیئت فوتبال استان به ما اعلام شد که تا 10 روز دیگر مسابقات فصل بعد لیگ برتر آغاز خواهد شد ؛ از آنجایی که 22 نفر از 25 بازیکن تیم نوجوانان شهرداری خمام دیگر شرایط حضور در رده‌ی سنی نوجوانان را نداشتند، ما با مشکل کمبود بازیکن خوب و باتجربه روبرو شده، از طرفی هم زمان کافی برای بستن یک تیم مناسب را نداشتیم. با توجه به دلایل عنوان‌شده، از سیدرضی مودب‌پور درخواست کردم که با این شرایط امکان حضور در لیگ برتر وجود ندارد و ایشان با بررسی‌های صورت گرفته به درخواست بنده سهمیه‌ی این تیم را با توافقی که با باشگاه پرسپولیس رشت انجام شد به مبلغ 2 میلیون و 500 هزار تومان فروخته، که این پول با همکاری اعضای شورای شهر در جشن قهرمانی که در کانون شهید حق‌شناس خمام برگزار گردید به بازیکنان و کادر فنی تیم تقدیم شد. بعد از فروش سهمیه به تیم پرسپولیس رشت (به درخواست محسن مژدهی، سرمربی وقت آن تیم) ملحق شده که در همان سال در لیگ با گل زده‌ی کمتر نایب قهرمان فصل 92–91 شدیم.

– از نظر شما چه تفاوتی در فوتبال رشت و خمام وجود دارد ؟
من خود را در آن سطح نمی‌بینم که بخواهم در مورد این موضوع صحبت کنم، ولی به نظر بنده به‌دلیل نزدیکی این دو شهر به‌هم، تفاوت خاصی به چشم نمی‌خورد، ولی به‌دلیل اینکه خمام نسبت به رشت کوچکتر است، بازیکنان و مربیان با هم صمیمیت بیشتری داشته و با اتحاد و همدلی بیشتری کار می‌کنند ؛ نه اینکه در رشت چنین چیزی وجود نداشته باشد، ولی اتحاد و همدلی ما در زمان تیم نوجوانان شهرداری خمام خیلی بیشتر به چشم می‌آمد. البته فوتبال در خمام بیشتر فیزیکی و درگیرانه انجام می‌گیرد، ولی بازیکنان رشتی بیشتر در کارهای انفرادی و تکنیکی موفق عمل می‌کنند.

– انتظارتان از تيم و بازيکنان چیست ؟
هر مربی‌ای مطمئناً همیشه صلاح و موفقیت بازیکن خود را می‌خواهد ؛ من هم همیشه سعی کرده‌ام به‌عنوان یک برادر بزرگتر به آنها کمک کنم. همیشه سعی کرده‌ام حق کسی را ناحق نکرده و هرکس به اندازه‌ی لیاقت و زحمتی که می‌کشد مزد خود را دریافت نماید. انتظار من از آنها این است که همیشه برای چیزی که می‌خواهند تلاش کنند تا به هدفشان برسند، چرا که هیچ‌کس بدون زحمت و عرق ریختن نمی‌تواند به خواسته‌ی خود برسد. باید با توکل به خدا سخت تلاش کرد و اگر هم به آن هدف نرسیدیم، حداقل می‌دانیم تمام سعی و تلاش خود را کرده‌ایم. شکست همانند موفقيت جزئي از زندگي بوده و هر کسی باید سختي‌ها، شكست و مشكلات را در زندگي تحمل كند ؛ ما مي‌توانيم آن‌را به‌عنوان تمرين و امتحان ببينيم كه به ما كمك مي‌كند تا رشد کرده و پخته‌تر شويم. اكثراً بعدها متوجه مي‌شويم كه ما در اثر شكست قوي‌تر شده، مسائل را روشن‌تر دیده و تجربه‌ی با ارزشي كسب كرده‌ايم.

– مربي و بازيکن مورد علاقه‌ات در ايران و خارج از ایران ؟
علی کریمی و مهدی مهدوی‌کیا در ایران و لئونیل مسی در خارج از ایران از جمله‌ی بازیکنان مورد علاقه‌ی من هستند. مربیان خوبی در ایران داریم، ولی به نظر من هنوز مربی کاملی در ایران وجود ندارد. سیاست مربیگری امیر قلعه نویی، شخصیت بین‌المللی علی دایی، دانش مجید جلالی، علاقه‌ی عبدالله ویسی و تجربه‌ی حسین فرکی برایم ترکیب جالبی است ؛ در خارج از ایران هم عاشق سبک پپ گواردیولا بوده و یورگن کلوپ (دورتموند) و آنتونیو کونته (یوونتوس) مربیان خارجی مورد علاقه‌ی من هستند.

– بدترين و خوب‌ترين خاطره‌ی فوتبالي‌ات چه بوده ؟
ورزش فوتبال پر از خاطرات خوب و بد فوتبالی است. روزانه اتفاقات زیادی در این ورزش رقم می‌خورد که خیلی از آنها قابل بیان نیست. شاید خوب‌ترین و بهترین چیز در این چند سال یافتن دوستان، برادران و انسان‌های بسیار بزرگی که پیدا کرده‌ام باشد. شاید این حرف من به مذاق خیلی‌ها خوش نیاید، ولی من همیشه از وجود شخصیت‌های بزرگی چون سیدرضی مودب‌پور، محمد بهلول، سرهنگ باقرزاده (یکی از مسئولین تیم پرسپولیس رشت) و خیلی‌های دیگر که به من همیشه لطف داشته و حمایت داشته‌اند احساس خوشحالی می‌کنم. البته صعود از زیرگروه استان به لیگ برتر با تیم نوجوانان شهرداری خمام هم یکی از بهترین خاطرات من است که برای رسیدن به این هدف بسیار تلاش شده است. بدترین خاطرات هم در تیم امسال ما در حال رخ دادن است که نیاز به توضیح ندارد. البته یکی از بدترین خاطرات تلخ زندگی من فوت مادر عزیز و مهربانم در روز سوم فروردین 1392 بود که بسیار در روحیه‌ی من تاثیر منفی گذاشت و یادم می‌آید که یکی از بدترین لحظات زندگی‌ام آن یک دقیقه سکوتی بود که قبل از شروع مسابقه در لیگ برتر نوجوانان (که در لنگرود برگزار می‌شد) صورت گرفت.

– از آرزوهایت بگو ؟
برای خودم آرزویی ندارم، شاید آرزوی من برآورده شدن آرزوی دیگران و سلامتی خانواده و دوستانم باشد. اول برای خانواده‌ام و بعد برای همه‌ی دوستان و همه‌ی کسانی که به‌عنوان مربی در خدمتشان بوده‌ام آرزوی موفقیت می‌کنم ؛ امیدوارم همه در کنار خانواده‌ی خود شاد، سالم و سلامت باشند. همه باید بدانیم که روزی اسیر خاک خواهیم شد، پس تا دیر نشده کینه‌ها و کدورت‌ها را کنار گذاشته، با هم صادق و مهربان باشیم، خصوصاً مردم خوب خمام که متاسفانه گاهی در شهر ما غیبت، تهمت و افترا به سادگی هرچه تمام‌تر بر سر زبان‌ها می‌آید و این یکی از مسائلی است که باعث جلوگیری از رشد برخی از استعدادها می‌شود. با اینکه از نظر من ریشه‌ی فوتبال در خمام خشکیده است، ولی امیدوارم دوباره فوتبال خمام احیا شود. ما بزرگان زیادی در فوتبال خمام داشته‌ایم، بازیکنانی همچون حسن بهلول، قاسم هاشمی، سیدرضی مودب‌پور، سیدشفیع مودب‌پور ؛ و از همین نسل، رسول میرطرقی، علی و افشین عشوری‌زاد، هادی سهرابی، احسان عبدی، آرمین رحیم‌زاده متحد، محسن فروزان، حسام یعقوبی، حافظ یعقوبی، محمد دادرس، سیدعماد مودب‌پور و …

– حرف پاياني ؟
در پایان از کلیه‌ی کسانی که برایم زحمت کشیده، بر گردن من حق داشته و اسامی‌شان بسیار زیاد است تشکر و قدردانی می‌کنم. امیدوارم بتوانم کاری انجام دهم تا باعث افتخار و سربلندی خانواده، دوستان، بزرگان و حتی مردم شهر عزیزم خمام باشم. همچنین از شما و تمام زحمتکشان سایت خمام‌نیوز تشکر می‌کنم که برای ورزش در خمام و دیگر مسائل این شهر اهمیت قائل می‌شوید.