وعده‌ی احداث برج تمرینی ۴ طبقه در محوطه‌ی آتش‌نشانی خمام، خردادماه ۱۴۰۱ با هدف ارتقای سطح آمادگی عملیاتی نیروها از سوی ابوالحسن سیمایی «شهردار وقت» مطرح شد.
کلنگ این‌برج نیز در اوایل مهرماه همان‌سال بر زمین نشست و طبق وعده‌ی رسمی، قرار بود تا پایان سال ۱۴۰۲ مورد بهره‌برداری قرار گیرد، اما با پایان دوران مدیریتی سیمایی، نه‌تنها برج ساخته نشد، بلکه آنچه باقی مانده، تنها زمینی پرشده با خاک، بدون شفاف‌سازی درباره‌ی توقف پروژه یا علت هزینه‌کرد حدود ۵۰ میلیون تومانی برای آن است.

این‌برج صرفاً یک سازه‌ی فلزی نبود؛ قرار بود به‌مثابه‌ی میدان تمرین و سنجش برای نیروهایی عمل کند که باید در بزنگاه‌های حیاتی، حافظ جان و مال مردم باشند. برج تمرینی، نقطه‌ی تلاقی آموزش، ارزیابی و آماده‌سازی مستمر نیروهایی است که واحد آتش‌نشانی خمام برای اتکا به توانشان، تنها به محدوده‌ی شهر محدود نمی‌شود، بلکه پاسخگوی نیاز کل شهرستان است.

در چنین شرایطی، که برخی‌از نیروهای با تجربه در آستانه‌ی بازنشستگی‌اند و کیفیت آمادگی جسمانی برخی‌دیگر مورد تردید است، آیا عاقلانه است که از الزامات آمادگی عملیاتی چشم‌پوشی شود؟ آیا توقف پروژه ناشی‌از ناتوانی در تأمین منابع بود، یا از ترس سنجش آمادگی بدنی بعضی‌از نیروهایی که بنابر تأکید مقامات وقت استانداری، به‌شکلی غیرقانونی و از طریق روابط، وارد بدنه‌ی آتش‌نشانی شده‌اند؟

آیا مسؤولان تصور می‌کنند تجهیز لجستیکی به‌تنهایی برای ایجاد حس امنیت در میان مردم کافی است؟ توجه به تجهیز و خرید خودرو مهم و شایسته تقدیر است، اما در کنار آن باید توجه داشت که در روز حادثه، این عضله‌ی آتش‌نشان است که باید از نردبان و پله‌ی ساختمان‌های چندطبقه بالا برود، نه موتور پمپ!

سکوت و فراموشی در قبال این‌پروژه، معنایی جز عادی‌سازی بی‌برنامگی و نادیده‌گرفتن امنیت عمومی ندارد و مردم حق دارند بدانند چرا پروژه‌ای با این‌سطح اهمیت، پس‌از حدود ۳ سال بی‌سرانجام ماند.
مسؤولان شهری باید به زیرساخت‌های کلیدی توجه ویژه داشته باشند. شاید برج تمرینی به چشم نیاید، اما بی‌تردید نبودش، روزی به چشم خواهد آمد؛ آن‌هم در لحظه‌ای که دیگر نه فرصت تمرین باشد، نه امکان جبران.