زبان مادری یکی از مهم‌ترین ارکان هویت هر فرد است. این زبان نه تنها وسیله‌ای برای برقراری ارتباط است، بلکه حامل فرهنگ، تاریخ و احساسات یک جامعه نیز به شمار می‌رود. برای مردم هر منطقه، زبان مادری نقشی فراتر از یک ابزار ارتباطی دارد؛ این زبان پیوندی عمیق با تاریخ، سنت‌ها و خاطرات جمعی دارد. در واقع، هر کلمه‌ای که در زبان مادری به کار می‌رود، گویای یک دنیای مشترک است که نسل‌ها آن را حفظ کرده‌اند.

فرشید قلیزاده در یادداشت خود نوشت: متاسفانه در دنیای مدرن، زبان‌های محلی و مادری به سرعت در حال فراموشی هستند. بسیاری از خانواده‌ها ترجیح می‌دهند که کودکانشان به زبان‌های جهانی یا شهری صحبت کنند تا آینده‌ای بهتر برای آنها فراهم کنند. این روند نه تنها منجر به از دست رفتن هویت‌های فرهنگی می‌شود، بلکه به شکاف میان نسل‌ها می‌انجامد. در این وضعیت، نسل جدید ممکن است از درک و شناخت گذشته خود باز بماند.

زبان مادری باید در خانه‌ها، مدرسه‌ها و جامعه به عنوان یک ارزش نگهداری شود. آموزش زبان مادری به کودکان، نه تنها به حفظ فرهنگ کمک می‌کند، بلکه به آنها هویت و غرور می‌بخشد. این زبان، پل ارتباطی است میان نسل‌ها و باید همواره از آن محافظت شود تا ارتباطات و تاریخ‌مان زنده بماند.