بازارهای هفتگی در گذشته، تنها محلی برای خرید و فروش نبودند، بلکه به نوعی نمایشگاهی از فرهنگ، هنر و زندگی روزمره مردم به شمار می‌رفتند. در این بازارها، می‌شد رنگ‌ها، بوها و صدای زندگی را به وضوح حس کرد. هر گوشه‌ای از بازار، به نوعی گویای شخصیت یک منطقه و سلیقه‌های خاص مردم آن بود. خرید از دست‌فروشان، چانه زدن برای قیمت، گوش دادن به داستان‌های زندگی روزمره، و حتی رایحه‌ی غذاهای محلی، همه بخشی از این تجربه‌ی فرهنگی بودند.

سهیلا رنجی در یادداشت خود نوشت: در این بازارها، علاوه بر کالاهای معمول، سوغاتی‌ها و دست‌سازه‌های محلی هم به چشم می‌خوردند. آثار هنری ساده و بی‌پیرایه‌ای که زندگی روستایی و سنتی را به نمایش می‌گذاشتند. این بازارها، نه تنها به عنوان مکانی برای تأمین نیازهای روزانه، بلکه به عنوان فضایی برای ارتباط اجتماعی و تجلی هنرهای محلی نیز عمل می‌کردند.

امروزه، با گسترش بازارهای مدرن و فروشگاه‌های زنجیره‌ای، بسیاری از این بازارها جایگاه خود را از دست داده‌اند. اما هنوز هم در برخی مناطق، بازارهای هفتگی به قوت خود باقی هستند و نمادی از فرهنگ و زندگی ساده و بی‌پیرایه‌ی مردم به شمار می‌آیند. حفظ و احیای این بازارها، به معنای حفظ ارتباط انسان‌ها با ریشه‌ها و میراث فرهنگی آنهاست.