فرهنگ غربی، با جذابیتی فریبنده و رسانه‌ای گسترده، به‌طور فزاینده‌ای در حال تغییر ذائقه فرهنگی نسل جوان ماست. از سبک پوشش گرفته تا معماری، موسیقی، فیلم‌ها و حتی شیوه‌های زندگی، تمامی این جنبه‌ها به‌صورت روزافزونی وارد زندگی ما شده‌اند. این نفوذ فرهنگی در برخی موارد می‌تواند آموزنده و مفید باشد؛ مانند استفاده از تکنولوژی‌های نوین یا ارتقاء برخی جنبه‌های اجتماعی. اما مشکل زمانی آغاز می‌شود که ما بدون درک و توجه کافی به تاریخ و فرهنگ خود، به‌طور بی‌چون و چرا این فرهنگ‌ها را می‌پذیریم.

چشم‌بسته پذیرفتن فرهنگ غربی و تقلید کورکورانه از آن، موجب فراموشی هویت ملی، ریشه‌ها و نمادهای بومی می‌شود. هویت ایرانی، به‌ویژه در استان‌هایی چون گیلان که با تاریخ، زبان و آداب و رسوم غنی خود شناخته می‌شود، نیازمند پاسداشت و بازآفرینی است. نمادهایی که در طول قرن‌ها شکوفا شده‌اند، باید هم‌چنان به‌عنوان ارکان هویت جمعی حفظ و ترویج شوند. از زبان گیلکی گرفته تا موسیقی‌های محلی، سنت‌های نوروزی، پوشش‌های سنتی و انواع هنرهای دستی، این‌ها نه‌تنها ارزش‌های فرهنگی ما هستند، بلکه پیوندهایی عمیق با تاریخ و سرزمینمان دارند.

در جهانی که به‌سرعت در حال جهانی‌شدن است، بازگشت به ریشه‌ها و حفظ نمادهای میهنی نه‌تنها باعث تقویت هویت ملی می‌شود، بلکه امکان می‌دهد که در عین پذیرش پیشرفت‌ها و تکنولوژی‌های نوین، فرهنگ خود را حفظ کنیم. در گیلان، با توجه به تنوع فرهنگی و تاریخ غنی که این استان داراست، باید بیش از پیش بر ترویج نمادهای میهنی و تقویت زبان‌های محلی تأکید کنیم. این‌ها می‌توانند به‌عنوان شاکله‌های اصلی در تقویت انسجام اجتماعی و فرهنگی عمل کنند و جامعه را از تأثیرات منفی فرهنگ‌های بیگانه حفظ کنند.

در نهایت، پاسداشت فرهنگ بومی، نه به‌معنای انکار پیشرفت یا تقلید کورکورانه از گذشته، بلکه به‌معنای ترکیب خردمندانه و هماهنگ عناصر فرهنگی گذشته با دستاوردهای امروز است. این رویکرد، راهی است به سوی توسعه‌ای پایدار که در آن هویت فرهنگی و پیشرفت علمی و اجتماعی به‌طور همزمان رشد و شکوفا می‌شوند.